Αρχικά φαινόταν αδιανόητο, ειδικά όταν κάποιος γνώριζε το πλαίσιο. Όμως ήταν αδύνατο ν’ αντισταθείς σε αυτά τα χρώματα που έβαζε. Ήταν τόσο ζωντανά που έσπαζαν τη μύτη. Το άρωμά τους είχε την ανθρωπιά του. Εκεί φαινόταν πόσο ο πόθος ήταν μια κινητήρια δύναμη. Στην αρχή δεν είχε καταλάβει το δώρο. Δεν είχε συνειδητοποιήσει τη σημασία της διάδοσης. Άναβε μόνο το δικό της κερί και δεν έβλεπε την ανάσταση της ζωής και την υπέρβαση της συνέχειας σε αυτόν τον πνευματικό υπερ-περίπατο πάνω στις σταγόνες του φωτός. Μόνο όταν άναψε το δεύτερο κερί κατάλαβε ότι οι θάλασσες επικοινωνούν όντως κι ότι όλες  βρίσκονται κάτω από τον ίδιο ουρανό. Μοιράζονταν το ίδιο γαλάζιο που είχε έρθει να εμπλουτίσει το κατάλευκο. Εκεί κατάλαβε και τα όρια της λεγόμενης αγάπης που σταματούσε πάνω στο πρώτο δέρμα που συναντούσε κι άφηνε τον κόσμο φυλακισμένο έξω. Έτσι το διττό την απελευθέρωσε και δεν ήταν πια εγκλωβισμένη μέσα στον εαυτό της. Ο πίνακας είχε μια απελευθερωτική δράση πάνω στις ψυχές.