Στην αρχή δεν ήξεραν για αυτήν την παράδοση των Χριστουγέννων και δεν είχαν συνδυάσει τη γιορτή του Αγίου Νικολάου και εκείνην του Αγίου Βασίλη. Τώρα όμως είχαν μάθει ότι υπήρχε μια γέφυρα δώρων που δημιουργούσε μία  γέφυρα μεταξύ τους. Έτσι κάθε ημέρα περίμεναν ένα δώρο χωρίς καν να το ζητήσουν. Ήταν η χαρά της ψυχής. Είχαν συνεννοηθεί μαζί του σαν την αλεπού με τον Μικρό Πρίγκηπα. Πού να τολμήσει να κάνει μια εξαίρεση! Αυτό χαροποιούσε ακόμα περισσότερο τις ψυχές τους, γιατί ήταν δεδομένος σαν τον ήλιο της επόμενης ημέρας. Το ήθελε η παράδοση, το ήθελε κι αυτός. Έτσι δεν ήταν ανάγκη να το ζητήσουν. Είχαν μόνο τη χαρά της απόλαυσης και της αξιοποίησης. Ζούσαν κάθε ημέρα την έννοια της πολυκυκλικότητας και αυτό τις έφερνε πιο κοντά στη βαθύτητα. Είχαν μάλιστα το δικαίωμα παρέμβασης. Έτσι, ανάλογα με τη χαρά που τους προκαλούσε, μπορούσαν να ζητήσουν κάτι που τις άγγιζε περισσότερο. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν υπήρχε κανένας περιορισμός για τις χάρες. Αυτό ήταν το καλό με την τεράστια ψυχή. Τις ένιωθε γιατί ήταν και μέσα τους. Δεν είχαν τα προβλήματα της επικοινωνίας ούτε καν της συνεννόησης,  γιατί αποτελούσαν έναν δεσμό. Δεν είχαν ανάγκη να πουν πολλά. Όλα αυτά ήταν δικό του θέμα. Απλώς κάπου κάπου υπενθύμιζαν ότι πρέπει να τηρούνται οι παραδόσεις. Άρα δεν είχαν καμία προσωπική απαίτηση. Δεν είχαν ανάγκη να εκτεθούν με τα θέλω τους. Μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Αρκεί να ήταν ό,τι ήθελαν, αλλά χωρίς να το πουν. Τελειότητα.