Την προηγούμενη ημέρα εξέταζε προσεχτικά το μπρούντζινο άγαλμα εκεί που το είχε τοποθετήσει. Με τα χέρια της ζύγιζε το βάρος του κι ήταν εντυπωσιακό. Το ίδιο σκέφτηκε και για τη στάση του. Είχε μέσα του και τη χαλαρότητα και τη βραδύτητα. Ήταν σκέτη απόλαυση κι ήταν τόσο ζωντανό που το ένιωθε όταν το χάιδευε με τα δάκτυλά της. Το κράτησε δίπλα της όταν αποκοιμήθηκε… Στη συνέχεια δεν ήξερε αν είχε δει όνειρο ή αν ήταν πραγματικότητα. Το μόνο σίγουρο, τρόπος του λέγειν, ήταν ότι το είδε να κάθεται ζωντανό πάνω στον καναπέ του σαλονιού. Ήταν σχεδόν η ίδια στάση, αλλά κάθετη. Υπήρχε μια άλλη διαφορά, ακόμα πιο σημαντική. Ήταν το γκρο πλαν. Όλη η προσοχή της είχε επικεντρωθεί σε αυτό. Μόνο τότε κατάλαβε τι σημαίνει η απόλαυση της ομορφιάς. Και ξαφνικά κινήθηκε σαν να ήταν μια ταινία. Δεν ήταν πια μόνο ζωντανό, αλλά της μιλούσε και ταυτόχρονα έβλεπε την τεράστια προσφορά που γέμισε όλο της το είναι με ουσία. Έτσι ένιωσε τη βαθιά αγάπη του.