Αγκαλιάζοντας το μαντολίνο ένιωσε το πάθος με το οποίο το είχε γεμίσει η μουσική της Ιρλανδίας και ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο. Ήταν το πρόσωπο σπαθί και η πολλαπλότητα που σκεφτόταν ταυτόχρονα κάθε χώρα που το είχε ανάγκη ακόμα και για εκείνη την εποχή. Το πνεύμα του βυθιζόταν μέσα στους αιώνες του γαλάζιου ωκεανού σαν να ήταν ένα χέρι που έπιανε την ουσία της εποχής για να να πλάσει το ηλιόλουστο μέλλον. Έπρεπε όμως να παλέψει τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Ασκούσε πίεση πάνω στο γαλάζιο χωροχρόνο για να ξεπροβάλλει η ιδιομορφία που θα χαρακτήριζε την εποχή και την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου. Ακόμα κι η πανοπλία δεν άντεξε και φάνηκε το σώμα πάντα έτοιμο να πολεμήσει. Με το μυαλό του έδινε οδηγίες. Έτσι τον άκουσαν κι οι ψυχές που ήθελαν την ουσία του εντός και εκτός του γαλάζιου. Έβλεπαν το en face του πίνακα αλλά ήθελαν και το προφίλ για να απολαύσουν κάθε λεπτομέρεια του έργου δίχως εμπόδια. Έτσι ανακάλυψαν το κοστούμι του φωτός πίσω από το μαντολίνο που τις είχε προετοιμάσει.