Κάθε εικόνα που λάμβαναν
την αποθήκευαν.
Οι ψυχές έσωζαν τα πάντα…
Αλλά τώρα ήταν μια ειδική περίπτωση…
Ήταν η ζωντανή καταγραφή της συγγραφής.
Και αυτή ήταν το αποτέλεσμα του δώρου.
Έτσι οι αιώνες είχαν συναντήσει τη χιλιετία
κι αυτή την αθανασία.
Ο ακίνητος μπήκε στο κινητό.
Κι η εικόνα έγινε φορητή.
Ήταν μαζί για πάντα.
Την είχαν κοντά παντού.
Έτσι έκαναν και με το βιβλίο.
Με τα μάτια χάιδευαν το δέρμα του.
Κι αυτό άνοιγε τα φύλλα
όπου ζούσαν οι σελιδοδείκτες.
Ήταν η υλική μορφή της ψηφιακής.
Ήταν το ανθρώπινο του τεχνητού.
Ήταν το φυσικό.
Έτσι μεγάλωνε η απόλαυση.
Σιγά σιγά.
Με βραδύτητα…
Διότι ήταν ο ρυθμός της ομορφιάς
όταν αυτή γινόταν μέρος
της αρμονίας.