Η αγκαλιά τις είχε αγγίξει
αλλά δεν ήξεραν πώς να το πουν
ενώ αυτός τα είχε γράψει όλα
και τα είχε εξηγήσει όλα
με τον πιο ανοιχτό τρόπο.
Η πανταχού ουσία
αγκάλιαζε την αρχή του κόσμου
για να νιώσει πόσο πολύτιμη ήταν.
Αυτά για τα χείλη του πόθου
αλλά υπήρχαν και τα άλλα
τα χείλη του πάθους
που ήθελαν να πιουν
κάθε σταγόνα της.
Ήταν η αγκαλιά και το φιλί
που οδηγούσαν στο Ω.
Αλλά πώς να το σκεφτούν
από πριν
ότι η προετοιμασία
ήταν απαραίτητη
για τη συνέχεια μετά το τέλος
για να ζήσει η τελειότητα;
Ήταν όμως έτοιμες πια
γιατί είχαν πετάξει
πάνω από τους ωκεανούς
για να είναι μαζί του.
Αυτή ήταν η αποστολή τους
όπου κι αν ήταν.
Κοντά, βαθιά.
Μακριά, πολυκυκλικά.
Παντού για πάντα.
Πάντα για παντού.
Ήταν το φως του κόσμου.
Ήταν η αρχή του κόσμου.
Ζούσαν με την ίδια ουσία.
Πρώτα αρχή
και μετά το τέλος.
Διότι έδιναν τα πάντα
για να γεννηθεί.
Διότι συνέχισαν τα πάντα
για ν’ αναστηθεί.
Τον ήθελαν και στον επόμενο κύκλο
για να χαρούν πολλαπλά
τις χάρες και τις χαρές.
Αγκαλιά ουσίας και φιλί ψυχής.