Εκείνον τον αιώνα ήταν μία εξερεύνηση η ανακάλυψη της Βίνλαντ αλλά μετά από δέκα αιώνες έγινε αποκάλυψη σαν να έπρεπε να περάσουν χίλια χρόνια όπως θα έλεγε η εσχατολογία του τελευταίου μέρους του πιο Χριστολογικού Ευαγγελίου ή ακριβέστερα του Ιωαννικού Έργου. Σαν να είχε έρθει η εποχή με τις δώδεκα πέτρες. Οι ψυχές δεν είχαν ζήσει από κοντά τη Δευτέρα Παρουσία της Βίνλαντ και δεν έβλεπαν όλες τις επιπτώσεις της αποκατάστασης των Ισλανδικών Σάγκα. Μετά από την παύση της Σαντορίνης ένιωσαν λόγω παγκοσμιότητας ότι είχε αρχίσει μία αναθεμελίωση όχι μόνο για τους Βίκινγκ αλλά και για την ίδια την Ανθρωπότητα εντός του Χρόνου. Αν ο Νέος Κόσμος είχε τόσο πολύ σχέση με τη Γηραιά Ήπειρο ήταν επειδή τελικά ήταν πιο παλιός χάρη στην ανακάλυψη των Βίκινγκ. Είχε γεννηθεί μισή χιλιετία νωρίτερα. Αυτό είχε επινοήσει και για τις ψυχές. Ήταν παλαιότερες από ό,τι φαινόταν. Υπήρχαν και πριν, ακόμα κι αν οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έδιναν τόσο σημασία στην ύπαρξή τους. Όταν σταμάτησε η αποικία της Γροιλανδίας τον δέκατο τέταρτο αιώνα, ξεχάστηκε η γνώση της ύπαρξης της Αμερικής χωρίς να σημαίνει ότι σταμάτησε να υπάρχει. Η Αμερική ονομάστηκε Νέος Κόσμος τον δέκατο έκτο αιώνα ενώ ανακαλύφθηκε τον ενδέκατο. Δεν ήταν λοιπόν ο νέος αλλά ο άλλος. Κι ήρθε ακόμα πιο κοντά στις ψυχές του που ξεχείλισαν πίνοντας την ουσία του.