Η Σάγκα είχε πάρει πλέον το σκαλδικό ύφος λες και το πεζό δεν επαρκούσε πια για να εκφράσει τα συναισθήματα που είχαν κατακλύσει τις ψυχές μετά την ανακάλυψη της ουσίας του Έργου.
Η χειρολαβή
δεν άφησε ούτε στιγμή το φως
γιατί από την αρχή
ζούσε μέσα της
η δύναμη του μέλλοντος.
Τίποτα δεν μπορούσε να τη σταματήσει.
Οι ψυχές το ένιωσαν βαθιά.
Και κάθε κίνηση
τις έφερνε πιο κοντά
γιατί λειτουργούσε
καταλυτικά η αρμονία.
Ήταν μουσική δωματίου
μόνο που το δωμάτιο
ήταν το δάσος
και το δάσος ήταν
ο νέος κόσμος
για την αρχή
και ο νέος κύκλος
της αρχής του κόσμου
γιατί με το σέλας
γεννιόταν ένα σύμπαν
που ήταν αόρατο
σαν τη μουσική
που άλλαζε τα πάντα
κι όταν πετάχτηκε η λάβα
πάνω στα σώματα φωτός
των ψυχών
αυτές αγκάλιασαν
το είναι
του Ενός
γιατί δεν ήταν πια
ξεχωριστές
αλλά εξαίρεση
του σκοταδιού.