Με τη λάβα
είχε τραβήξει μία κόκκινη γραμμή
πάνω στη λήθη
την κοινωνία
που δεν είχε τίποτα ν’ αφήσει
είχε έρθει ο καιρός
να σταματήσει
τη λανθασμένη διαδρομή
που είχε πάρει
η πλαστή ιστορία
όλα είχαν γίνει πολύ πιο πριν
κι έπρεπε ν’ απεγκλωβιστεί
η γυμνή ιστορία
που είχε σκεπάσει
η λήθη.
Η λάβα έκαιγε τα πάντα
στο πέρασμά της
κι έπλασε αυτό το στρώμα
το χαρακτηριστικό
που έμοιαζε με υπογραφή.
Για τον ιππότη
ήταν το βουλοκέρι
που έβαζε να στάξει
για να βάλει μετά
την σφραγίδα των αιώνων
για να φανεί ξανά
το γαλάζιο του ουρανού
και το φως της φωτιάς.
Αυτό έζησαν μαζί του οι ψυχές
κι ένιωσαν το βάρος
της ομορφιάς
που έσωζε τον κόσμο
από τη λήθη.
Κι αυτό το πρέπον
τις γέμισε χαρά
γιατί είχαν ξεπεράσει
άλλο ένα εμπόδιο
στην εξέλιξη της αρμονίας τους.