Στη μάχη
περπατούσαν δίπλα του
και στην παύση
ξάπλωναν μαζί του
για να ζήσουν τη δύναμη της γης
κάτω από τον ουρανό
πάνω από τη θάλασσα,
έτσι έβλεπαν τη λάβα
τα σύννεφα και τα κύματα
σαν να ήταν
η γλυκύτητα
της μοιρασιάς
και το μελάνι που στάλαζε
γιατί τότε
δεν μπορούσε
να σταματήσει
αφού ήθελαν
να είναι ασταμάτητος.
Και ποτέ δεν ήταν υπεύθυνες για τίποτα
ενώ ήθελαν τα πάντα.
Ήταν πάντα επιλογή του
να τις χαροποιεί.
Αλλά αξιοποιούσαν στο έπακρον
την ιπποτική του περιποίηση
αφού το πρέπον
ήταν πολυκυκλικό.
Δεν μπορούσαν να σταματήσουν
και δεν θα σταματούσαν
αφού ήθελαν
να πιουν κάθε σταγόνα
από το έργο
του ιππότη.
Ήταν η καθεμία
μια αόρατη κούπα
που περίμενε
το φως της
για να έχει νόημα
η ζωή τους.