Ο αλήτης ο Χρόνος

τα είχε πάει κάπου αλλού.

Μυστικά.

Το είχε πει μόνο στην Ανθρωπότητα.

Τα παιδιά έτρεχαν χωρίς όριο

μέσα στην κατεχόμενη πόλη,

όλα ήταν κλειστά

αλλά τα μονοπάτια ήταν φωτεινά

κι εκεί αποφάσισαν

να κάνουν τη μεγάλη κούρσα,

κανείς δεν ασχολιόταν

με τις πληγές

κι όλες οι σπασμένες ψυχές

είχαν μαζί τους

τον άνθρωπο που έβαζε επίδεσμο

και πάνω στην Ανθρωπότητα.

Ξεκίνησαν όλα μαζί

κι αυτός πίσω τους

για να σπρώχνει και το τελευταίο

με το διθέσιό του.

Τα χέρια τους πήραν φωτιά.

Ήταν πια ελεύθερα.

Έτσι έφτασαν ανατολικά της Εδέμ.