– Απάντησε, απάντησε!
– Τι απάντησε, Λεπορέλο;
– Δεν ξέρω!
– Δεν άνοιξες την επιστολή;
– Αστειεύεστε… Μόνο εσείς ανοίγετε… Τα πάντα.
– Καλώς! Δώσε μου την επιστολή!
– Ορίστε… Τι κάνετε;
– Θα τη διαβάσω πιο μετά…
– Τι έκανε λέει… Μα δεν μπορείτε!
– Τι δεν μπορώ;
– Εννοώ… Δεν ανυπομονείτε;
– Λιγότερο από σένα, Λεπορέλο.
– Μπα, γιατί το λέτε αυτό;
– Δεν ξέρεις;
– Όχι, όχι… Καλά μπορεί να έχετε δίκιο…
– Μπορεί;
– Όχι, όχι… Σίγουρα! Σιωπή. Λοιπόν;
– Τι θέλεις;
– Αφού ξέρετε… Δεν με λυπάστε;
– Όχι!
– Εντάξει, αλλά μ’ αγαπάτε…
– Λεπορέλο!
– Καλά, καλά, δεν επιμένω…
– Χαίρομαι…
– Δεν είναι κρίμα όμως;
– Για ποιο λόγο;
– Λέω… Ξέρετε… Να μη χαθεί η ευκαιρία…
– Ποια ευκαιρία;
– Να εξυπηρετήσουμε μια κυρία που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη…
– Μεγάλη;
– Σίγουρα…Αφού απάντησε αμέσως…
– Σ’ αυτό έχεις δίκιο.
– Κάτι μου λέει ότι βρίσκεται στα επείγοντα!
– Επείγοντα…
– Και μόνο εσείς μπορείτε να τη σώσετε…
– Μα πόσο Χριστιανός είσαι!
– Είναι ψυχικό…
– Μπάστα! Κατάλαβα…
– Επιτέλους!
– Περίμενε… Έβαλε και σφραγίδα.
– Τίποτα δεν σας σταματά…
– Πάντως μοσχοβολάει!
– Πώς το ξέρετε…
– Μιλώ για την επιστολή.
– Αχ, βέβαια.
– Τα πιάνεις όλα με την πρώτη…
– Κι εσείς όλες… Μιλά για τον κήπο της;
– Μα δεν άρχισα!
– Η βραδύτητα είναι καλή για μετά! Εδώ ο κόσμος καίγεται.
– Έχεις δίκιο…
– Αχ, θα τρελαθώ. Πείτε, πείτε!
– Είναι ανοιχτή σε κάθε διαμόρφωση του κήπου της.
– Και μετά; Τι λέει μετά;
– Ζητά να φέρω το σπαθί μου.
– Αυτά είναι!