Όλοι πηγαίνουν στην εκκλησία για ν’ ανακουφιστούν
σπάνια όμως να χαρούν
εκτός βέβαια αν είναι για τα μάτια τους
μια κοινωνική εκδήλωση
για να φανούν.
Ποιος όμως πάει στην εκκλησία
όταν είναι μόνη της;
Θυμίζει το σχήμα με τη γιαγιά.
Ποιος πάει να δει τη χήρα;
Ενώ η εκκλησία
επί της ουσίας
δεν είναι ποτέ μόνη.
Εκ φύσης ήταν της μοιρασιάς.
Συχνά στις αποστολές
έμπαιναν σε κενές εκκλησίες
διότι ήξεραν να τις γεμίζουν
με την παρουσία τους.
Αυτό έβλεπαν με τον ιππότη των αιώνων.
Και τώρα που πήγαιναν
στην εκκλησιά του κάστρου
ήταν για να χαρούν
και να μεταχαρεί.
Διότι ήξεραν πια
ότι η εκκλησία είναι ένας δεσμός
που παράγει αρμονία.
Ήταν σαν να είχαν ζήσει
όλη τη ζωή τους
δίπλα σε μία εκκλησία
και τώρα μαζί του
ζούσαν και μέσα
ανάμεσα στις εικόνες
μπροστά στο ιερό
κάτω από την προστασία
του τρούλου και του κάστρου.