Πόσες απαγορεύσεις είχε υποστεί η πίστη;

Ένας Θεός ήξερε.

Υπήρχαν θρησκείες που δεν ήθελαν τη μουσική.

Άλλες που δεν ανέχονταν τη γλυπτική.

Κι άλλες ακόμα και τη ζωγραφική.

Άλλωστε κι η προοπτική

είχε πέσει θύμα τους.

Αλλά το κάστρο προστάτευε την πίστη

από κάθε βαρβαρότητα

όποια και να ήταν η μορφή της.

Ο ιππότης που αγαπούσε τόσο τη γη

δεν μπορούσε να μην αντισταθεί

στην απαγόρευσή της.

Ποιος είχε δικαίωμα

να απαγορεύσει τις χούφτες ζωής;

Κανένας.

Αυτό ήταν δεδομένο.

Κι οι ψυχές ένιωθαν πόσο το υπερστηρίζει.

Ήξεραν και πώς έπιανε το σπαθί

όταν έβλεπε κάποια αδικία.

Γι’ αυτό μπορούσαν να θαυμάσουν

τα γλυπτά του ναού

και να συγκινηθούν

μπροστά σε αυτήν την ομορφιά

που έδειχνε ακόμα

και πώς ένιωθε

η Παναγία

όταν κρατούσε στα χέρια της

τον Σωτήρα

όταν για όλους τους άλλους

ήταν απλώς ένα σώμα

ενώ το φως του

κι η ουσία του

ξεχείλιζε παντού.