Παντού υπήρχαν περάνθρωποι
που έπρεπε
να σωθούν
ακόμα κι αν ζούσαν μακριά από το Κάστρο.
Ήταν σαν νησιά κι αυτοί.
Αυτοί που πίστευαν
πήγαιναν στην εκκλησία
κι έβλεπαν άλλους που πίστευαν
αλλά οι πιστοί πάλευαν
κι εκτός της εκκλησίας
για να σωθούν αυτοί που δεν τους ήξεραν.
Αυτοί κοίταζαν την ενορία τους
κάθε Κυριακή
και δεν έκαναν τίποτα άλλο
τις άλλες ημέρες
απλώς χρησιμοποιούσαν
τη θρησκεία
για να έχουν μία παρέα.
Είχαν περιορίσει
τον κόσμο
στη γειτονιά τους,
όλα τα άλλα δεν είχαν σημασία,
όλοι οι άλλοι δεν είχαν την ίδια αξία
αλλά οι περάνθρωποι υπήρχαν
και κάποιος έπρεπε
να τους σώσει
γιατί κανένας άλλος
δεν θα το έκανε…
Όταν έλεγε το φως του κόσμου
δεν εννοούσε τα φώτα της γειτονιάς.
Όταν έλεγε αγαπάτε  αλλήλους
δεν εννοούσε μόνο τους γείτονες.
Αυτό είχαν μάθει οι ψυχές
κι ήταν πια δεδομένο.