Όσο κι αν προσπαθούσαν τα δόγματα
να αποσπάσουν την προσοχή
της Ανθρωπότητας
μέσω των κοινωνιών,
η πίστη κρατούσε γερά
μέσα στους αιώνες
γιατί η ιπποτική χειρολαβή
δεν είχε αφήσει ποτέ
το ιερό σπαθί
για να δώσει κάθε αναγκαία μάχη
του αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα.
Δεν είχε μόνο διάρκεια
αλλά και ανέλιξη
κι αυτή η ανοδική πορεία
ξέσκιζε τα πάντα
την ώρα της υπέρβασης
που ενεργοποιούσε
τη βαθύτητα
και την πολυκυκλικότητα.
Ενάντια στη μέθοδο,
κανόνιζε τα πάντα
με το δικό της ύφος
λόγω τεράστιας προσφοράς,
βαθιάς αγάπης
και βαριάς ομορφιάς
επειδή ήταν ασταμάτητη
όταν έπρεπε
να εκτελέσει
μια αποστολή
όσες φορές κι αν έπρεπε
να δράσει
για ν’ ανοίξει τα πάντα.