Μπροστά στο μνημείο
ο ιππότης συγκινήθηκε
όπως την πρώτη φορά που το είχε δει.
Ήταν ένα απτό παράδειγμα θυσίας.
Δεν υπήρχε καμιά προσποίηση.
Ήταν όπως ήταν και τίποτα άλλο.
Πώς να μην δει έναν άλλο ιππότη…
Ήξεραν πώς ένιωθε
κι ήρθαν πιο κοντά του οι ψυχές
ακριβώς σαν το άγαλμα
που είχε πλάσει ο γλύπτης.
Ήταν ντροπαλές
αλλά ποτέ δειλές
γιατί ήξεραν ότι τις αγαπούσε
με αυτόν τον τρόπο
και δεν ανεχόταν τον άλλο.
Ο αγώνας της Ανθρωπότητας
ήθελε μαχητές και πολεμιστές
αλλιώς δεν είχε καμιά σημασία
να λες ότι είσαι
ενάντια της  βαρβαρότητας.
Στη θεωρία
όλα ήταν εύκολα
αλλά με τον ιππότη χωρίς πανοπλία
δεν υπήρχε θεωρία,
η πίστη
ήταν της πράξης.
Μόνο το έργο και οι πράξεις
είχαν νόημα για τον Χρόνο
διότι ήταν ο μόνος τρόπος
να φανούν τα ίχνη
και τα ιερά.
Αυτό έβλεπε μετά από έναν αιώνα.
Το μνημείο ήταν πια αιωνόβιο.