Η οργανωμένη λήθη
δεν απαντούσε σε τίποτα
αλλά υπονόμευε τη θυσία των μαχητών
που είχε πλάσει
ένα ολόκληρο Έθνος.
Προσπαθούσε να παρουσιάσει αυτήν τη θυσία
ως κάτι που έπρεπε να ξεπεραστεί.
Θεωρούσε ότι δεν ήταν της μόδας πια.
Ισοπέδωνε τα πάντα
για να μην υπάρχουν ήρωες.
Αυτός ο μηδενισμός
δικαιολογούσε
ακόμα και τη δειλία.
Απέφευγε να εκφραστεί ανοιχτά,
ήταν σπόντα
της ουδετερότητας
για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.
Αλλά ο ιππότης ήξερε
πόσο μεγάλη ήταν αυτή η σαβούρα
κι έπρεπε να προστατέψει τους δικούς του
και σε αυτήν την ήπειρο
γιατί ήταν ευάλωτοι
στις επιθέσεις της βαρβαρότητας
που λειτουργούσε πάντα
με ύπουλο τρόπο.
Χρειαζόταν μια ανανέωση
των δεδομένων.
Δεν έπρεπε να ξεχαστεί η θυσία
γιατί ήταν καταρράκτης γεγονότων
που είχε πλάσει
την ιστορία που ζούσαν.
Η υπενθύμιση ήταν απαραίτητη.
Έπρεπε να γίνει.
Αυτός ήταν ο ρόλος της αποστολής.