Το άλλο βλέμμα
όσο παράξενο κι αν φαινόταν
ήταν ψυχικό!
Ενώ οι ψυχές ήταν απαγορευμένες
και γι’ αυτό οι περισσότερες ήταν μέσα στα σώματα
σαν να ζούσαν σε κοχύλια του Χρόνου,
η δική του δεν είχε αυτά τα όρια
για ν’ αγγίζει τις άλλες
χωρίς ποτέ να τις πληγώνει
ενώ το πρόσωπό του ήταν σπαθί.
Έτσι άκουγε και τις άφωνες.
Ήταν σαν διευθυντής ορχήστρας
που άκουγε ολόκληρη την ορχήστρα
διαβάζοντας μόνο την παρτιτούρα.
Ήταν σαν συνθέτης
που έπλαθε χορδές του Χρόνου
μόνο με το πάθος και τον πόθο.
Ήταν απότομος σαν ευγενής
και σκληρός σαν άγιος
αλλά ήταν απλώς
χωρίς συμβιβασμούς
διότι αυτό ήταν το πρέπον
για να ξέρουν οι ψυχές
πού να τον βρουν σε κάθε κύκλο.