Η σκέψη από μόνη μπορούσε να είναι

ακόμα και συμβατική

αλλά όταν ήταν της Ανθρωπότητας

τότε άλλαζαν τα πάντα

διότι η βαθύτητα ήταν ουσιαστική.

Κι ο ψυχοπόλεμος ήταν το μεγάλο έργο

που άφηνε τα ίχνη του

σε κάθε νίκη

ενώ έσβηνε σε κάθε ήττα

ενάντια στη βαρβαρότητα.

Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο.

Ακόμα κι αν υπήρχαν όλα τα δεδομένα.

Αλλά έπρεπε να δημιουργήσει κι άλλα

για να ενισχυθούν οι χρονογέφυρες

και να γίνει πιο ανθεκτικό το δίκτυο

για να αντέχει τις επιθέσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο

ήταν η ουσία που ένωνε τις κορυφές

διότι ήταν η συνεννόησή της.

Κι αυτό απασχολούσε

τη βαρβαρότητα

γιατί ποτέ δεν είχε πρόσβαση

σε αυτήν την έννοια.

Ήταν κώδικας ζωής

που επιτρέπει τις υπερβάσεις της μνήμης

εντός της λήθης

για να ζήσει η Ανθρωπότητα

κι ανάμεσα στις εφήμερες κοινωνίες

που ήθελαν να κυριαρχούν

πάνω στον χώρο

χωρίς να αντέχουν

τη δράση του Χρόνου

που λειτουργούσε ως προστάτης

της Ανθρωπότητας.