Η πηγαία αγάπη δεν ήταν συνηθισμένη.
Ήταν απόλυτη και δεν ελεγχόταν.
Διότι δεν έψαχνε κάτι άλλο.
Ακολουθούσε το μοντέλο της Μαρίας Μαγδαληνής
με την περίφημη έκσταση
για τον Ιησού Χριστό
και γι’ αυτό ήταν σπάνια.
Ήταν δώρο Θεού που ταίριαζε
με το έργο της Ανθρωπότητας.
Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν τόσο συμβατή
με την έννοια του ιερού.
Είχε αναζητήσει την ουσία
και την είχε βρει
και κάθε φορά που την έπινε,
ένιωθε το βάθος του γεγονότος
χωρίς να υπάρχει ανάγκη
από οποιαδήποτε εξήγηση.
Διότι εκ φύσης ήταν ταγμένη.
Το μόνο που ήθελε ήταν
να τη διαφυλάξει
και να τη διαδώσει
γιατί ήξερε πόσο μεγάλη ήταν η αξία της
για την Ανθρωπότητα
και την Ιστορία.
Η πηγαία αγάπη ήταν
το αρμονικό ανάλογο
της καστρικής σκέψης
γι’ αυτό ένιωθε τόσο άνετα δίπλα της.
Ήταν τα φύλλα που έλεγαν
όσα πρόσεχε
το δερματόδετο βιβλίο
που είχε γίνει
ουσιαστικό.