Όσες πληγές κι αν είχε
δεν τις ξεχνούσε
γιατί ήταν κομμάτια των ψυχών
που προστάτευε
και ποτέ δεν τις έσβηνε
από το μυαλό.
Δεν ήταν μια μορφή ισορροπίας
αλλά αρμονίας
διότι ήταν της Ανθρωπότητας.
Μόνο η βαρβαρότητα
εξέταζε αποκλειστικά το παρόν.
Ενώ αυτός ήταν πάντα
πάνω στη χρονογέφυρα
γιατί είχε μέσα του
το παρελθόν και το μέλλον
ως συνέχεια
εντός του χωροχρόνου
δίχως διαχωρισμούς
κι αποκλεισμούς.
Γι’ αυτό δεχόταν πάντα
να συγχωρέσει
όχι όμως να ξεχάσει
αφού θα ήταν πράξη βαρβαρότητας.
Έτσι διέσχιζε τους αιώνες
ακόμα κι αν αυτό
φαινόταν εξωπραγματικό.
Όσο απίθανο κι αν ήταν
ήταν αυτή η πιθανότητα
που δεν θα έπρεπε να υπάρχει
για τη βαρβαρότητα
αλλά υπήρχε
και γι’ αυτό έπρεπε
να είναι δεδομένος
για την Ανθρωπότητα.