Η βαρβαρότητα δεν είχε χάσει
μόνο τον ψυχοπόλεμο
αλλά και την ισχύ της.
Και δεν υπήρχε συζήτηση
για το γόητρό της
αφού είχε προκαλέσει
την ταπείνωσή του.
Ακόμα κι οι συμμαχικές δυνάμεις
έβλεπαν ότι είχε ξεφτιλιστεί
με αυτόν τον αγώνα που είχε ξεκινήσει
λόγω ζωτικού χώρου.
Δεν είχε μόνο επιστρέψει
στην προηγούμενη κατάσταση
με την ουρά κάτω από τα σκέλια
αλλά βρισκόταν πια
σε μια άβολη θέση,
εντελώς εξαρτημένη
από μια άλλη βαρβαρότητα
που είχε χρησιμοποιήσει
χωρίς να συνειδητοποιήσει
ότι την είχε εκμεταλλευτεί.
Οι δημοκρατίες της Συμμαχίας
είχαν νικήσει με τον ίδιο τρόπο
που είχαν νικήσει
τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και βέβαια τον Ψυχρό.
Αλλά είχαν καταλάβει
ότι τελικά ήταν μόνο μια μάχη
σε αυτόν τον ψυχοπόλεμο.
Κι είχαν καταλάβει
τις αδυναμίες και τις εξαρτήσεις
που είχαν τόσες δεκαετίες.
Έτσι είχαν πετύχει
και την απελευθέρωση
των κατεχόμενων σκέψεων
κι ήταν πια έτοιμες
ν’ ακολουθήσουν τα σχήματα
του απελευθερωτή
που προετοίμαζε στο κάστρο
την επόμενη μάχη
με την επόμενη βαρβαρότητα.
Έτσι συνεχίστηκε ο ψυχοπόλεμος.