Στη θάλασσα δεν ήταν ανάγκη
να περπατήσει από την αρχή,
ήδη ότι μια πέτρα μπορούσε
να τον εμπιστευτεί
και να βυθιστεί χωρίς να πνιγεί,
ήταν ζωντανό παράδειγμα
της ύπαρξης της αγάπης
και της δύναμής της
αφού ξεπερνούσε ακόμα και τον φόβο
διότι ο θάνατος δεν ήταν πια ένα εμπόδιο
κι η δοκιμασία δεν ήταν τόσο δύσκολη
όταν υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη,
μάλιστα έτσι εμφανιζόταν κι η χαρά της υπέρβασης.
Η θάλασσα δεν ήταν πια νεκρή
και ζωντάνευε τη μνήμη
αφού είχε ξεπεράσει τα όρια
πιάνοντας μόνο ένα χέρι
μέσα στο γαλάζιο
που ήταν πια απέραντο
αφού το πρώτο βήμα είχε γίνει
διότι η πίστη άλλαζε τα πάντα.
Λειτουργούσε με τον Χρόνο
κι αυτός ήταν πάντα μαζί του.