Όσο μεγάλη κι αν ήταν η όρεξη

ποτέ δεν έφτανε.

Διότι άλλο ήταν τα λόγια κι άλλο οι πράξεις.

Ενώ ο Λόγος ήταν πάντα πράξη.

Το φως δεν κρυβόταν

κι όσοι το φοβόντουσαν

είχαν πάντα μέσα τους ένα κομμάτι σκιάς

που φοβόντουσαν μη χαθεί

με τόσο φως.

Όμως το κράμα ψυχής δεν λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο

διότι ήταν θεμελιακά διαφορετικό.

Κι αυτή η διαφορά, που δεν είναι αυτονόητη,

είναι δεδομένη.

Κι αν δεν την έβλεπαν

αυτοί που έλεγαν ότι πιστεύουν,

το ήξερε η πηγαία αγάπη.

Διότι δεν γινόταν αλλιώς.

Αυτό ήταν το πρέπον

και τίποτα δεν άλλαζε.

Η όρεξη δεν ήταν πόθος

κι ακόμα λιγότερο πάθος.

Ήταν απλώς μια κρυφή ντροπή

που χρειαζόταν μετά εξιλέωση.

Αλλά δεν είχε σημασία πια.