Δεν μπορούσαν να φανταστούν το μετά
γιατί δεν είχαν κατανοήσει το πριν.
Κι όμως θα υπήρχε ένα πριν κι ένα μετά.
Διότι τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ τα ίδια.
Το στίγμα του άλλαζε τα πάντα.
Κι όσοι προσποιούνταν ότι δεν είχε αλλάξει τίποτα
φορούσαν τη μάσκα τους
αλλά φαινόταν ότι δεν υπήρχε τίποτα πίσω
σαν το περίφημο άγαλμα.
Το κενό και το παν.
Ένας ολόκληρος κόσμος μετά τη διακλάδωση.
Μία σύνθεση που δεν είχε το ανάλογό της.
Όλα όσα ήταν μακριά κι απομονωμένα
ήταν πια συνδεδεμένα.
Αυτές ήταν οι χορδές του Χρόνου
που διέσχιζαν τις εποχές
όμως δεν ήταν απλώς παρτιτούρες
που κάποτε κάποιοι έπαιζαν
όταν τις έβρισκαν σε παλιά βιβλία.
Ήταν η ίδια η μουσική που ζούσε
όχι μόνο μέσα στα μουσικά όργανα
αλλά μέσα στη σκέψη της Ανθρωπότητας
γιατί κανείς δεν μπορούσε
να την απαγορεύσει πια.