Η δυσκολία της κοινωνίας προερχόταν από το γεγονός
ότι δεν μπορούσε να ζήσει και ειδικά πέραν του φαίνεσθαι.
Διότι έπρεπε να πει την αλήθεια και να αποδεχθεί την πραγματικότητα.
Ακόμα κι αν την ξεγύμνωνε και δεν είχε τίποτα να πει
συνέχιζε να προσποιείται ότι δεν συνέβη απολύτως τίποτα.
Και χωρίς τη μάσκα, εξακολουθούσε να κάνει
σαν να την είχε ακόμα στο πρόσωπό της.
Δεν είχε κανένα πρόβλημα με το ψέμα
ούτε βέβαια με την υποκρισία
αλλά δεν άντεχε την αλήθεια.
Έτσι έκανε ό,τι μπορούσε για να σπαταλήσει χρόνο
πάνω σε λεπτομέρειες για να μην υπάρχει ούτε στιγμή
για ν’ απαντήσει στην ουσία.
Ο διάλογος χωρίς ουσία ήταν απλώς
ένας έντεχνος μονόλογος
που γινόταν διπλός στην καλύτερη περίπτωση
αλλά ποτέ διάλογος.
Ήξερε αυτές τις τεχνικές γιατί τις είχε ζήσει από νωρίς.
Ήταν πάντα η ίδια σαβούρα της σχολαστικής
και της ρητορικής.
Χωρίς ουσία, η κοινωνία ήθελε να έχει δίκαιο
κι είχε πλάσει τη δικαιοσύνη με αυτόν τον τρόπο
αλλά δεν μπορούσε να ελέγξει τη δικαίωση
που ήταν της Ανθρωπότητας και του Χρόνου.