Ήταν απίστευτο τι ήταν ικανές να κάνουν
οι υπάρξεις, όταν ήταν γεμάτες δειλία.
Τον εντυπωσίαζε κάθε φορά.
Ήταν ικανές να χορέψουν
και να βάλουν όσα πέπλα χρειαζόταν
για να πέσει το κεφάλι ενός αθώου
που τις τρόμαζε.
Κι αυτός έπρεπε να τους προστατέψει
με κάθε τρόπο, όσο δύσκολο κι αν ήταν
αλλιώς θα έπεφταν όλοι θύματα
αυτής της παγίδας.
Ακόμα κι όταν χαμογελούσαν, ήταν απλώς
για να μη φανεί το αίσθημα
της απόρριψης.
Ενώ εκείνος δεν ασχολιόταν καν
με αυτές τις υπάρξεις
απλά πρόσεχε τους αθώους.
Δεν είχε χρόνο για το μεγαλείο της δειλίας.
Δεν ήταν εξομολογητής
ούτε εξορκιστής.
Πάντα τους έδινε μία ευκαιρία
να γίνουν ελεύθερες ψυχές
ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανένα σημάδι
αλλά μετά δεν επέμενε
γιατί ήταν σπορέας, όχι μάγος.