Η πίστη δεν ήταν μόνο θέμα φωτός.
Αλλά βέβαια κι αξιοποίησης.
Διότι αν υπήρχε μόνο η φώτιση
χωρίς διάσωση και διάδοση
τότε η στάση συμμετείχε στον εκφυλισμό.
Κι ήταν σπατάλη ουσίας.
Ενώ αυτή ήταν πάντα προσφορά
που δεν περίμενε τίποτα.
Ήταν σαν κερί αναμμένο που ήταν έτοιμο
να προσφέρει το φως του
αλλά κανείς δεν έκανε την κίνηση
ν’ ανάψει άλλο κερί από αυτό
κι έλιωνε εντελώς.
Ενώ η αξιοποίηση αποτελούσε
τη συνέχεια της πράξης.
Ήταν μια επίγευση της γεύσης
αλλά κι επέκτασή της
ως μεταχαρά.
Αυτό είχε καταλάβει η ελεύθερη ψυχή
και πάντα αξιοποιούσε την ουσία
στο έπακρον, ακολουθώντας τη Διδασκαλία.
Έτσι γινόταν όλο και πιο φωτεινή
διότι ένιωθε κάθε κίνηση
του φωτονικού στίγματος.