Οι εποχές του Χρόνου ήταν χορδές
πάνω στο ίδιο όργανο
κι έπρεπε να ζήσουν μαζί για τις ψυχές.
Έτσι κι ο κήπος ήταν όλων των εποχών
όμως δεν έπρεπε να συνθέσει μόνο
αλλά και να πλάσει.
Η σύνθεση γινόταν με τις ψυχές
διότι ήταν ήδη μαζί του.
Η πλάση γινόταν με τους ανθρώπους
διότι έπρεπε να έρθουν.
Με αυτές έκανε κινήσεις.
Με αυτούς έβαζε πέτρες.
Δυναμικά και στατικά.
Διότι η κίνηση έπρεπε να στέκει
κι η τοποθέτηση να γεννά δυναμική.
Ήταν πάντα ένα μείγμα
ζωής και θανάτου,
φωτός και σκότους
αλλά πάντα για τις ψυχές
που έπρεπε να ζήσουν
και πριν τη γέννηση
και μετά τον θάνατο.
Άλλαζαν ιδιότητες αλλά ήταν πάντα μαζί του
σαν τις νότες με τον συνθέτη.