Η γυναίκα πίσω από τον άντρα που κρατά το ακορντεόν, κοιτάζει προς το πιάνο…

Μαρία: Και αν αρχίσουμε κάτι μαζί…

Λάζαρος: Θα το χαιρόμουν.

Μαρία: Δείχνοντας τη θέση του πιάνου. Κι αν έρθει, θα μας διακόψει… Δεν το θέλω…

Λάζαρος: Δεν θα παίξουμε μαζί επειδή μπορεί να μας διακόψει;

Μαρία: Δεν καταλαβαίνετε… Δεν μ’ αρέσουν οι διακοπές!

Λάζαρος: Ξαφνιασμένος. Δεν σταματάτε ποτέ την εργασία σας;

Μαρία: Δεν εργάζομαι… Είμαι πλούσια!

Λάζαρος: Συγγνώμη.

Μαρία: Δεν πειράζει… Θα το αντέξω κι αυτό!

Λάζαρος: Σας παρακαλώ!

Μαρία: Κάνοντας ότι δεν ακούει. Τι είπατε;

Λάζαρος: Σας παρακαλώ…

Μαρία: Τι όμορφα που το λέτε! Σιωπή. Μ’ αρέσει να με παρακαλούν!  Σιωπή. Τι θα θέλατε να κάνω για σας;

Λάζαρος: Μάλλον ένα θαύμα!

Μαρία: Δεν κατάλαβα! Δηλαδή;

Λάζαρος: Θα τραγουδούσατε για μένα;

Μαρία: Μα είστε μόνος! Χρειάζομαι κοινό!

Λάζαρος: Είναι κι αυτό ένα θέμα. Πού να βρούμε κοινό; Εδώ δεν βρήκαμε πιανίστα…

Μαρία: Αχ, μη μου το θυμίζετε!

Λάζαρος: Εντάξει. Δεν θα το ξαναπώ…

Μαρία: Υπάρχει κι ένα άλλο πρόβλημα.

Λάζαρος: Κι άλλο;

Μαρία: Είναι και το πιο σοβαρό! Δεν είμαι φαλακρή!

Λάζαρος: Αν είναι μόνο αυτό… Μπορώ…

Μαρία: Σας παρακαλώ… Τι εννοείτε;

Λάζαρος: Όχι, όχι, τίποτα.

Μαρία: Αν θέλετε μπορώ να σιγοτραγουδώ.

Λάζαρος: Πίσω μου;

Μαρία: Μα θέλετε να με βλέπετε κιόλας! Δεν μπορώ τόσες απαιτήσεις!

Λάζαρος: Θα κοιτάζω από την άλλη πλευρά.

Μαρία: Κι ανοίξτε περισσότερο το ακορντεόν.

Εκείνος το κάνει σαν να είναι πετσέτα, χωρίς να παίζει όμως. Πολύ πιο σιγανά.

<<Θέλω να ξέρω αν με συγχώρεσες. Αν το μπόρεσες, μπόρεσες;>>

Λάζαρος: <<Πες μου μονάχα πως με αγάπησες.>>

Μαρία: <<Για μία στιγμούλα είπα τα κατάφερα.>>

Λάζαρος: Τι πράγμα;

Μαρία: Να αποδεχτώ ότι δεν θα έρθει…

Λάζαρος: Ποιος;

Μαρία: Ο πιανίστας, ποιος άλλος!