Παντελής: Σου μίλησε η Μαρία.

Λάζαρος: Βέβαια… Μάλιστα τραγούδησε…

Παντελής: Άρα όντως τραγουδά…

Λάζαρος: Αμφιβάλλεις;

Παντελής: Όχι, απλώς την άκουσα… να μιλά…

Λάζαρος: Κι εγώ…

Παντελής: Ήταν χαρούμενη.

Λάζαρος: Νομίζω…

Παντελής: Νομίζεις;

Λάζαρος: Δεν είμαι σίγουρος.

Παντελής: Είσαι ποτέ σίγουρος για κάτι;

Λάζαρος: Όχι, βέβαια… Δηλαδή…

Παντελής: Ούτε γι’ αυτό είσαι σίγουρος…

Λάζαρος: Ήταν κάπως χαρούμενη…

Παντελής: Είχε νερό μαζί της;

Λάζαρος: Όχι…

Παντελής: Βεντάλια;

Λάζαρος: Όχι…

Παντελής: Είχε αυτό το ωραίο της χαμόγελο;

Λάζαρος: Ναι!

Παντελής: Τότε μπορεί να ήταν χαρούμενη όντως.

Λάζαρος: Ωραία.

Παντελής: Μια στιγμή!

Λάζαρος: Τι έγινε πάλι.

Παντελής: Κοιμόταν;

Λάζαρος: Είχε ξυπνήσει.

Παντελής: Εντάξει τότε.

Λάζαρος: Με φόβισες…

Παντελής: Πώς καταντήσαμε, Λάζαρε!

Λάζαρος: Να μας φοβίζει κάποιος που είναι χαρούμενος.

Παντελής: Είναι τόσο σπάνιο τις ημέρες μας…

Λάζαρος: Μάλλον γι’ αυτό προτιμώ το μινόρε…

Παντελής: Για να βλέπεις καλύτερα τη χαρά.

Λάζαρος: Τα αστέρια φαίνονται μόνο τη νύχτα.

Παντελής: Σωστό και αυτό.

Λάζαρος: Εσένα πότε ήταν η νύχτα σου.

Παντελής: Δεν ξέρω αλλά σίγουρα ήταν στην Κομοτηνή.

Λάζαρος: Στον δρόμο;

Παντελής: Ούτε καν στο πεζοδρόμιο…

Λάζαρος: Αχ αυτή η περιπατητική σχολή!

Παντελής: Όλοι αξίζουμε να τον γνωρίσουμε.

Λάζαρος: Αλλά πόσοι τον ακολουθούν;

Παντελής: Όσοι αντέχουν το φως.

Λάζαρος: Δίχως σκιές.

Παντελής: Έτσι είναι η Μαρία.

Λάζαρος: Δίχως σκιές;

Παντελής: Αγαπά το φως.

Λάζαρος: Με τον δικό της τρόπο…

Παντελής: Πάντα.

Λάζαρος: Ήρθε πιο κοντά μας.

Παντελής: Επειδή είναι μαζί της.

Λάζαρος: Γι’ αυτό φοβάται λιγότερο.

Παντελής: Τους άλλους;

Λάζαρος: Τον εαυτό της.

Παντελής: Το πρόσεξα…

Λάζαρος: Με το χαμόγελο…

Παντελής: Του Leonardo da Vinci.