Μόνο μέσω της δράσης
και με τις πράξεις του αγώνα
γίνεται ήρωας ένας άνθρωπος.
Κι αυτόν τον ήρωα
ο θάνατος τον μετατρέπει σε μύθο
έτσι μέσω του Χρόνου
γεννιέται ο θρύλος
και χάρη σε αυτόν
ο άνθρωπος πράττει.
Η βαρβαρότητα άθελά της
επειδή δεν είχε υπολογίσει
την παρουσία του
ανάμεσα στους πολεμιστές
τους είχε μετατρέψει σε ήρωες
ενώ αυτή δήλωνε παντού
ότι δεν υπάρχουν.
Όμως οι ανύπαρκτοι ήταν
μέσα στο κάστρο
και περίμεναν ν’ αρχίσει
η πολιορκία του
για να περάσουν από την άμυνα
της Ανθρωπότητας
στην αντεπίθεση του Χρόνου
με τα σπαθιά στα χέρια
και την ελευθερία στο κεφάλι.
Το κάστρο δεν ήταν πια μια δομή
του παρελθόντος
αλλά μια υπερδομή του μέλλοντος.
Η μνήμη κι η νοημοσύνη ήταν μαζί
για να πολεμήσουν τη λήθη
και την αδιαφορία.
Ζούσαν την ίδια εποχή
με τον χιλιόχρονο θησαυρό
και κανείς από αυτούς
δεν μπορούσε να το ξεχάσει.
Έτσι αν χρειαζόταν
να γίνει ένα καινούργιο θαύμα
για να σωθεί,
θα το έκαναν κι αυτό,
ακόμα κι αν έπρεπε να θυσιαστούν
γιατί η ουσία ήταν
να ζήσει η συνέχεια
αφού μόνο αυτή μπορούσε
να υποστηρίξει τη μνημοσύνη
και την ύπαρξη του πολιτισμού.
Αυτό είχαν στο μυαλό τους
όταν άκουσαν τις καμπάνες
της παλιάς εκκλησίας.
Ο εχθρός ήταν πια αποφασισμένος
να χτυπήσει το κάστρο.
Και τότε άρχισε η μάχη.