Πάντα τον έβλεπε πολύ ανθρώπινο

δίχως να μπορεί να το εξηγήσει

αλλά την άρεζε

διότι οι άλλοι έβλεπαν μόνο

ότι ήταν δίκαιος.

Ενώ ένιωθε ότι η ανθρωπιά του

ήταν ακόμα πιο σημαντική

χωρίς βέβαια να ξέρει τον λόγο.

Μιλούσε στους ανθρώπους

κι ήταν φυσιολογικό

αλλά αυτός δεν ήταν

και θαύμαζε τις αντοχές του.

Και τώρα  καταλάβαινε

για ποιο λόγο ήταν απεριόριστες,

τόσο φως που έπρεπε να ξεχειλίσει,

είχε μία αστείρευτη πηγή.

Πάντα τον έβλεπε χωρίς πανοπλία

διότι ακόμα και γυμνός

ήταν του φωτός

κι αυτή ήταν η τεράστια προσφορά του.

Τελικά όλα είχαν μία εξήγηση

αλλά ποτέ δεν την είχε ζητήσει

και τώρα που καταλάβαινε τα πάντα,

η αγάπη της γι’ αυτόν

δεν άλλαζε διότι ήταν ήδη απόλυτη.