Το Masterclass αυτό είναι αφιερωμένο στον ψυχικό κόσμο. Ο ψυχικός κόσμος, θα μπορούσαμε να πούμε αρχικά, ότι είναι ο κόσμος των ψυχών. Άμα το θέσουμε με αυτόν τον τρόπο μπορεί και να φανταστεί κάποιος ότι είναι μια απλοποίηση. Είναι μια μεγάλη δομή που δεν χαρακτηρίζεται από τις υποδομές. Άρα το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, είναι ότι άμα πάμε πιο πέρα από τον Descartes και ξεκινήσουμε από ένα επίπεδο που είναι, αν θέλετε, αμέσως μετά τον Leibniz, θα πρέπει να μιλήσουμε για τις μονάδες. Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό, όταν μιλάμε για Μεταφυσική, τουλάχιστον μετά τον Descartes και τον Leibniz, θα πάρω ακόμα και τον Kant και τον Spinoza, έχουμε την εντύπωση ότι όλα είναι ξεκάθαρες δομές κι αποτελούν μια συνέχεια από το παρελθόν. Υπάρχει εκείνη την εποχή μια μεγάλη επανάσταση γιατί βλέπουν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά από κάτι που θα ήταν απλώς μία φιλοσοφική ή θα έλεγα ακόμα και φιλολογική προσέγγιση.Οι μονάδες είναι σπουδαίες κι από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, όπως ειδικά ο Leibniz, καταλαβαίνουμε ότι η έννοια της μονάδας είναι πολύ θεμελιακή. Είναι τόσο θεμελιακή που ουσιαστικά δεν έχει μια έκταση, λειτουργεί ως θεμέλιο, θα πρέπει μετά να δούμε πώς οι μονάδες μπορούν να χαρακτηρίσουν ή όχι ψυχές, γιατί μέσα στις μονάδες του Leibniz έχουμε και τις ψυχές, έχουμε βέβαια και τις εντελέχειες που δεν είναι οι ψυχές, είναι αυτές που δεν έχουν αυτό το θέλω και πρέπει να εξετάσουμε με αυτόν τον τρόπο τι σημαίνει να λέμε ότι είναι μια μονάδα. Γιατί άμα η ψυχή είναι μια μονάδα, αυτή η μονάδα δεν μπορεί να έχει αρχή, δεν μπορεί να έχει τέλος. Είναι ένας τρόπος άμεσος να πούμε ότι έχει μια διάρκεια η οποία είναι ανεξάρτητη από τα δεδομένα τα χρονικά Αυτό σημαίνει ότι η απλότητα της μονάδας θα είναι ένα χαρακτηριστικό που θα είναι πολύ σημαντικό γιατί όταν κοιτάζουμε τις άλλες ουσίες δεν είναι απλές άρα είναι μια σύνθεση. Προσοχή, όταν λέω ότι είναι σύνθεση, μπορεί να είναι σύνθεση από μονάδες αλλά οι μονάδες, με την έννοια του  Leibniz τουλάχιστον, είναι μονάδες που δεν μπορούν να επηρεάσουν η μία την άλλη. Θα έχει ενδιαφέρον να σκεφτείτε ότι όταν μιλάτε για ψυχές, μιλάω τώρα για πριν την αρχή του Masterclass και θεωρείτε ότι πάνω κάτω έχετε καταλάβει τι λέτε. Όταν έχετε δύο ψυχές, η μία ψυχή μπορεί να επηρεάσει την άλλη; Άμα σας είναι αυτονόητο ότι μπορεί να επηρεάσει, να ξέρετε ότι δεν είναι μονάδες, τουλάχιστον δεν είναι μονάδες του Leibniz, γιατί στον Leibniz οι μονάδες δεν μπορούν να επηρεάσουν η μία την άλλη, γιατί άμα επηρεάζουν η μία την άλλη, τότε δεν είναι πια μονάδες. Άμα το σκεφτείτε αυτό, μπορεί να σας φανεί, ας το πούμε, κάπως κάθετο και δογματικό, όπως το νόμιζε και ο Βολταίρος. Ο Βολταίρος δεν είχε τη νοημοσύνη του Leibniz, δεν είχε την ικανότητα να καταλάβει τι είχε επινοήσει, απλώς το έβλεπε με τον ρηχό τρόπο, τον καθαρά φιλοσοφικό, χωρίς μεταφυσική εξελιγμένη και θεώρησε ότι δεν του πάει και γι’ αυτό έγραψε και τον  Candide για να κάνει μια κριτική πάνω σ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα η βαθύτητα του Leibniz είναι πιο σημαντική. Μην ξεχνάτε ότι η Μοναδολογία δεν είναι κείμενο που είναι φτιαγμένο για δημοσίευση. Θυμάστε ότι είναι γερμανός, το κείμενο το γράφει στα γαλλικά. Άρα δεν δημοσιεύεται αμέσως, είναι σχεδόν άγνωστο. Δεν το κάνει λοιπόν για να πει σε όλους κάτι, το κάνει για έναν πολύ ειδικό σκοπό, για να δούμε στο μυαλό του πώς βλέπει τον κόσμο εκείνη την εποχή. Θα μου πείτε γιατί αρχίζω μ’ αυτόν τον τρόπο, νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή γιατί μερικές φορές τελικά οι ψυχές μπορεί να είναι σαν τις καρέκλες. Εννοώ ότι όλοι ξέρουμε τι είναι μια καρέκλα κι όταν ζητάμε σ’ ανθρώπους να ζωγραφίσουν μια καρέκλα, καμία δεν είναι ίδια. Άρα το ερώτημα είναι τι ονομάζουν καρέκλα. Σίγουρα συμφωνούν ότι οι καρέκλες δεν είναι πολυθρόνες, από κει και πέρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Εδώ, αυτό που θέλουμε να δούμε, είναι αν η ψυχή, ακόμα κι ως μονάδα, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι θεμελιακά. Γιατί προσοχή, δεν σημαίνει ότι επειδή είναι μονάδα δεν έχει μια οντότητα. Μπορεί ως μονάδα να έχετε π.χ. έναν αριθμό. Θα μου πείτε ότι αυτός ο αριθμός δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, π.χ. δεν έχει διαστάσεις. Αυτό που βλέπει ακόμα και τότε, δηλαδή ουσιαστικά πριν τρεις αιώνες, ο Leibniz, είναι ότι οι μονάδες μπορεί να είναι χαρακτηριστικά. Και χρησιμοποιεί αυτή την ιδέα, ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να είναι ίδιος μ’ έναν άλλο. Και θα πάρει αυτήν την ιδέα, σαν αρχή ας το πούμε, θα δούμε πώς θα λειτουργήσει μέσα στο Masterclass και θα πει ότι είναι το ίδιο και για τις μονάδες. Άρα μπορεί να έχουν χαρακτηριστικά, χαρακτηρίζονται από αυτά που είναι, αλλά καμία δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Θα μου πείτε, τότε πώς είναι θεμελιακό; Μπορεί να είναι θεμελιακό από τα χαρακτηριστικά που είναι ενσωματωμένα, δηλαδή είναι καθαρά οντολογικό. Άρα γι’ αυτό θα είναι υποχρεωμένος να κάνει διαβαθμίσεις και στις μονάδες. Προσοχή, διαβάθμιση δεν σημαίνει αλλαγή φύσης. Δίνω ένα παράδειγμα. Όταν έχουμε έναν φυσικό αριθμό και όταν έχουμε έναν ακέραιο αριθμό κι έναν πραγματικό αριθμό, είναι όλοι αριθμοί αλλά έχουν χαρακτηριστικά. Άμα πάρω έναν πραγματικό αριθμό που δεν είναι ρητός, αποκλείεται να τον μπερδέψετε μ’ έναν φυσικό. Όμως ως αριθμός είναι το ίδιο. Όταν θα έχουμε και τους υπερβατικούς αριθμούς του Cantor, πάλι θα είναι κάτι το ιδιαίτερο. Προσπαθώ να πω ότι όλοι αυτοί είναι αριθμοί, αλλά έχουν χαρακτηριστικά, δηλαδή παρόλο που είναι όλοι αριθμοί, μπορεί να ταυτοποιήσετε για ποιον μιλάτε. Αυτό είναι καλό να το έχετε στο μυαλό σας, γιατί άμα σας βάλω δύο ψυχές, μπορείτε να πείτε ποιανού είναι ποια; Γιατί άμα στο μυαλό σας είναι όλες ισόμορφες, έχετε ένα τεχνικό λάθος, είναι  ότι έχουμε όλοι την ίδια ψυχή. Θα ήταν καλό να σκεφτείτε τότε μήπως είμαστε η ίδια οντότητα. Άρα ξαναλέω το γεγονός ότι υπάρχει μία φύση, μπορεί να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, όχι όμως άλλη φύση. Η φύση  εδώ είμαστε μέσα στο πλαίσιο της μονάδας. Αυτό είναι ενδιαφέρον να το σκεφτείτε γιατί η ιδέα είναι ότι από τη στιγμή που έχουμε τέτοιες ιδέες και τέτοιες αρχές, είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς το βλέπουμε μέσα στο επίπεδο της Ψυχότητας, δηλαδή στο επίπεδο της Ανθρωπότητας και πώς το διαχειρίζονται οι ψυχές μέσα σε αυτό το επίπεδο. Όλη αυτή η εισαγωγή είναι φτιαγμένη για να καταλάβουμε το εξής. Δίνουμε μεγάλη σημασία στις ζωές μας, ελάχιστη στις ψυχές μας, ενώ είμαστε ψυχές που έχουν ζωές και δεν είμαστε ζωές που έχουν ψυχές. Όταν λέμε, ας πούμε, άψυχο ή έμψυχο, κάνουμε ένα τεχνικό λάθος γιατί δεν βάζουμε τη μονάδα εκεί που πρέπει. Η μονάδα είναι η ψυχή κι όχι η ζωή. Άρα αυτοί που θεωρούν ότι είναι η ζωή, λένε «έχω», άρα είναι το ανάλογο που κάνουμε σαν λάθος τεχνικό, όταν μιλάμε για το σώμα μας. Ουσιαστικά ο μόνος που μπορεί να μιλήσει για το σώμα μας είναι ο εγκέφαλός μας. Εμείς όμως έχουμε την τάση να λέμε «έχω εγκέφαλο», ενώ θα έπρεπε να λέμε «είμαι εγκέφαλος» και έχω σώμα, έχω πόδια, έχω δάκτυλα, αυτά εντάξει. Όταν λέτε όμως « έχω εγκέφαλο», το ερώτημα που θέτω είναι ποιος το λέει. Το σώμα; Γιατί άμα η μονάδα σας είναι το σώμα, έχετε ένα τεχνικό κομμάτι που εμφανίζεται. Όταν κάνετε μεταμόσχευση τι είστε; Είστε άλλο σώμα, άλλη μονάδα; Άμα κάνετε μεταμόσχευση εγκεφάλου τι θα είστε; Το ίδιο σώμα; Άρα πρέπει λοιπόν να εντοπίσουμε το σημείο αναφοράς. Το σημείο αναφοράς θα είναι η μονάδα. Στις ψυχές δεν είναι αυτονόητο. Και βλέπετε και σαν αλλαγή φάσης από νοημοσύνη, σκέψη, συνείδηση, ψυχή. Ελπίζω να ξεκαθάρισα τις ιδέες, τώρα θ’ αρχίσουμε και θα έχουμε εμπλοκές.