Ήταν αφαιρετικό στην αρχή
διότι δεν είχαν δει ποτέ ένα ζωντανό παράδειγμα.
Όμως όταν ήρθε το σαξόφωνο σοπράνο
και το έπιασε για πρώτη φορά
κατάλαβαν ότι το αγαπούσε από πριν.
Είχαν ζήσει το ανάλογο με το ακορντεόν
αλλά τώρα είχαν παρακολουθήσει
με ακρίβεια τους πρώτους δακτυλισμούς
που είχε κάνει για να ζήσει το όργανο.
Κι αν όλα ήταν φυσιολογικά
όπως τους άρεσε να λένε
συγκινήθηκαν με το άκουσμά του.
Η ομορφιά του δεν ήταν μόνο θέμα αισθητικής
είχε κι ο ήχος μια κομψότητα.
Εκεί κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι
ζούσαν δίπλα στις ψυχές
και δεν τις άκουγαν
γιατί δεν ήξεραν να παίζουν μαζί τους.
Δεν προσπαθούσαν καν
ν’ αγγίξουν τα όργανα
για να μην εκτεθούν.
Όμως αυτός δεν φοβόταν
και τις άκουγε.