Η πλειοψηφία από εμάς έχει την εντύπωση ότι το καλύτερο είναι καλό. Τι εννοώ μ’ αυτό. Στην πραγματικότητα το καλύτερο είναι συγκριτικό. Άρα έχει σχέση με αρχές. Το καλό έχει σχέση με αξία. Επιλέγουμε το καλύτερο γιατί θέλουμε να είμαστε καλύτεροι από κάποιον, θέλουμε να κάνουμε μια καλύτερη κίνηση από κάποια άλλη. Ενώ στην ουσία, αυτό που έχει σημασία είναι αν είναι καλή η κίνηση ή όχι. Αν το δούμε με αυτόν τον τρόπο, ότι υπάρχει μια διαφορά αξίας και αρχών πάνω σ’ αυτό το πλαίσιο, επειδή υπάρχει το συγκρίσιμο και το μη συγκρίσιμο, τότε μπορούμε να μεταφέρουμε αυτήν την επιλογή και μεταξύ του βέλτιστου και του ανθεκτικού. Είναι λογικό να πηγαίνουμε προς το βέλτιστο, είναι σπάνιο να πηγαίνουμε προς το ανθεκτικό. Το πρόβλημα είναι ότι το βέλτιστο δεν είναι ανθεκτικό στον χρόνο, ενώ το ανθεκτικό είναι βέλτιστο στον χρόνο. Πώς μπορούμε να το εντοπίσουμε αυτό; Είναι απλό. Άμα κοιτάξουμε τι μας διδάσκει η στρατηγική, καταλαβαίνουμε ότι πρέπει όχι μόνο να έχουμε μία θέση, αλλά να μπορούμε να την κρατήσουμε. Άμα είναι να την εγκαταλείψουμε, δεν ήταν ανάγκη να την έχουμε. Άρα σημαίνει ότι έχουμε μια συνέπεια. Όταν το εξετάζουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, η ανθεκτικότηα πρέπει να βασιστεί στην έννοια της συνέχειας και της συνέπειας, ενώ το βέλτιστο μπορεί να είναι απλώς το τοπικό βέλτιστο. Αυτό που μας ενδιαφέρει λοιπόν είναι αν επιλέγουμε το τοπικό βέλτιστο ή το ολικό βέλτιστο. Άμα επιλέγουμε μόνο το τοπικό, επειδή είμαστε της αρπαχτής, μπορεί να πετύχουμε κάτι, αλλά το καλύτερο που θα πετύχουμε θα είναι σε επίπεδο τακτικής. Άμα θέλουμε να εξετάσουμε αυτά τα θέματα σε επίπεδο στρατηγικής, τότε πρέπει να έχουμε ένα βάθος χρόνου και τότε η επιλογή μας πρέπει να είναι η ανθεκτικότητα, γιατί σε βάθος χρόνου θα γίνει βέλτιστη. Άρα τελικά η επιλογή μας μεταξύ του καλού και του καλύτερου, του ανθεκτικού και του βέλτιστου, στην πραγματικότητα είναι η τοπική ή η ολική βελτιστοποίηση των επιλογών μας. Άρα άμα έχουμε ανάγκη από χρόνο για να μείνει ένα ίχνος, ξέρουμε τώρα τι πρέπει να κάνουμε.