Στο κάστρο καταλαβαίνεις πώς είναι η ζωή διότι συνειδητοποιείς πώς λειτουργεί η πολιορκητική για να προστατέψει κάθε αθώο απέναντι στη βαρβαρότητα. Στο κάστρο δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όλα είναι έργο, γιατί όλες οι κινήσεις είναι πράξεις. Δεν υπάρχει σπατάλη χρόνου, αφού όλα είναι κομμάτια ζωής. Στο κάστρο δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο Ανθρωπότητα και τίποτα άλλο, διότι αυτή είναι η ουσία και το φως. Και δεν μπορεί να μπει η κοινωνία, διότι η υποκρισία της δεν αντέχει την αλήθεια. Μέσα στο κάστρο βλέπεις το φως της Ανθρωπότητας και αντιλαμβάνεσαι τελικά τι είναι η έννοια του φάρου του Χρόνου. Διότι αυτό είναι το φως της ουσίας. Έτσι, όταν είσαι εκτός κάστρου, δεν μπορείς να φανταστείς πώς λειτουργεί. Όπως δεν μπορείς ν’ αντιληφθείς πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος μιας ιδιοφυίας, διότι πολύ απλά δεν μοιάζει με κανένα μοντέλο που έχεις πλάσει και διαμορφώσει για να δεις και να εξετάσεις τον κόσμο, όλα είναι διαφορετικά. Το κάστρο μοιάζει με σπίτι, αλλά κανένα σπίτι δεν του μοιάζει. Το κάστρο δεν έχει ισορροπία, γιατί είναι της αρμονίας και μόνο.