Είναι τόσο σπάνιες οι εικόνες που έχουν διπλή όψη, που ξαφνίαστηκε όταν την αντίκρισε μέσα στην εκκλησία. Αναγκάστηκε να κάνει τον γύρο για να απολαύσει το μεγαλείο της δημιουργίας της. Ήταν δύο φορές μετωπική. Άλλωστε δεν είχε δει ποτέ πώς ήταν το πίσω μέρος ενός ιερού προσώπου. Κι εδώ δεν ήταν μόνο ένας Άγιος, αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Είχε ζήσει το ανάλογο με την Παναγία σε άλλη εκκλησία. Όμως εδώ το μέγεθος κι οι διαστάσεις είναι μια σπάνια μεγαλοπρέπεια. Ήταν σαν να ήταν δίπλα της και μπορούσε να τον αγγίξει από τις δύο πλευρές. Θυμήθηκε το περιστατικό με τη Μαρία Μαγδαληνή μετά την Ανάσταση και το ιερό άγγιγμα. Ένιωσε το φως και την ουσία στα βάθη της ψυχής της. Δεν ήταν η εκκλησία που τον προστάτευε, αλλά αυτός που την προστάτευε. Ήταν στη φύση του. Δεν είχε ανάγκη να κάνει κάποια υπέρβαση. Η ιεροσύνη του επαρκούσε. Αυτό είχε νιώσει εκείνη τη στιγμή. Δεν είχε ανάγκη να κάνει κάτι, διότι το είναι του ήταν ήδη πράξη. Δεν έκανε μόνο θαύματα. Η ύπαρξή του ήταν ήδη θαύμα και μάλιστα το πρώτο, στο οποίο υπάγονταν όλα τα άλλα, αφού αποτελούσε την αρχή μιας ακολουθίας που ήταν πλασμένη ν’ αγγίξει με την αγάπη της όλη την Ανθρωπότητα.