Ήταν δύσκολο να επινοήσει κανείς πώς είναι ο κόσμος πέρα του κύκλου, ειδικά όταν αυτός ήταν φαύλος. Η πολυκυκλικότητα ήταν δεδομένη, αλλά όχι αυτονόητη. Κι αυτό αποτελούσε μια θεμελιακή δυσκολία κι όχι μόνο δομική. Ήταν όμως μια γνώση απαραίτητη για την υποστήριξη της εξέλιξης, ειδικά όταν κάποιος αναζητούσε την ανέλιξη. Ο ψυχικός κόσμος τους ήταν περιορισμένος από το κοινωνικό πεδίο δράσης και δεν ήταν ικανοί να φανταστούν ότι αυτός ο κόσμος δεν είχε όρια. Ήταν σαν τον ηλεκτρομαγνητισμό, που ήταν παντού, αλλά γινόταν αντιληπτός μόνο με αισθητήρες. Είχαν το ίδιο πρόβλημα και με την πολυκυκλικότητα. Διότι αυτή επέτρεπε την ανέλιξη της ψυχής. Ήταν πιο εύκολα κατανοητό στις αποστολές μαζί του, επειδή δεν υπήρχε πια ο κοινωνικός εγκλωβισμός, αφού λειτουργούσαν στο εξωτερικό. Και ταυτόχρονα ένιωθαν ότι παντού βρισκόταν στον κόσμο του και τότε έβλεπαν επιτέλους τα ίχνη της αρμονίας. Άλλωστε ήταν η αρμονία που υπερστήριζε την ανθρωπιά. Ακόμα κι ένας απλός περίπατος στη φύση ή ακόμα καλύτερα σ’ ένα πάρκο, μεταμορφωνόταν σε άγγιγμα ψυχής, διότι έβλεπαν ζωντανά πώς λειτουργεί έμπρακτα η ψυχή με την αρμονία του κόσμου και πέρα του κύκλου.