Στο σκάκι η χρήση των ελιγμών και των συνδυασμών είναι κλασική, ακόμα και στην υπερμοντέρνα προσέγγιση. Όσο για το πιρούνι, ο σκοπός είναι διπλός. Κάτι άλλο είχε δει που του έκανε εντύπωση. Του θύμισε μία ενεργητική μορφή υπερπροστασίας, αφού επρόκειτο για το ίδιο κομμάτι. Ήταν ένα άλλο είδος περιποίησης και γι’ αυτό σκέφτηκε τον ταυτόχρονο συνδυασμό. Εντύπωση του έκανε και η στάση, αφού ήταν κι αυτή ένας σπάνιος συνδυασμός διαφορετικών γεωμετριών, όπου ο Riemann κι ο Lobachevski συνυπήρχαν και συζούσαν χωρίς τον Ευκλείδη. Κάθε καμπυλότητα είχε βρει τη δική της θήκη και δεν υπήρχε επιλογή, επειδή ήταν τέλειος ο συνδυασμός κι όχι μόνο βέλτιστος. Προσπάθησε να τον επαναφέρει στη σκέψη του κι όταν τα κατάφερε, είδε άμεσα την αντίδραση, αλλά και την ανάδραση. Η πρόσβαση στην πηγή ήταν πολλαπλή κι οι ψυχές είχαν αξιοποιήσει αυτό το γεγονός σαν το φαινόμενο Serendipity. Ενώ υπήρχε πράξη, δεν υπήχε σχεδόν κίνηση κι αυτό ήταν το απίστευτο της υπόθεσης. Μόνο η υλοποίηση έλειπε τώρα κι ήταν απλώς θέμα χρόνου πια.