Μόνο όταν κοιτάζεις τον ουρανό και νιώθεις πίσω σου τη γη, μπορείς να καταλάβεις την αγκαλιά των ψυχών. Διότι ζεις έμπρακτα την αρμονία, ενώ άλλοι μπερδεύουν τα μπούτια τους. Διότι ακόμα και αυτά μπορούν να φιληθούν, όταν υπάρχει ψυχική αγάπη που θέλει να ζήσει τα πάντα για ν’ αξιοποιήσει το δώρο της ζωής. Αλλά όσοι κρατιούνται, δεν μπορούν να ζήσουν αυτό το θαύμα. Όταν όμως υπάρχει ψυχικό κράμα, ακόμα και το άνοιγμα γίνεται διπλή αγκαλιά, γιατί κάθε δέρμα έρχεται να δώσει το φιλί του χωρίς να περιοριστεί. Άλλωστε αυτό είναι το υπόβαθρο για το διπλό πιάσιμο που έρχεται στη συνέχεια. Είναι η επέκταση της αγκαλιάς, το πιάσιμο αφού ανεβαίνει στην πηγή, χάρη στις όχθες που οδηγούν στην ουσία. Αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει και το επόμενο στάδιο που θέλει όχι μόνο ν’ αγγίξει, αλλά και να πιάσει για να πάρει την πρωτοβουλία της κίνησης. Έτσι ο συντονισμός του πιασίματος προσφέρει τη δυνατότητα της ανάπτυξης και της ταλάντωσης για να σπαρταρά η πηγή της ουσίας πριν γίνει η τεράστια προσφορά σαν δώρο που ήταν σε ετοιμότητα για την τελειότητα της χαράς των ψυχών αφού είναι αυτές που δημιουργούν το θαύμα της βαθύτητας.