Ένιωθε μέσα της την ανάγκη του παρελθόντος
αυτό του έλεγε να πει η ψυχή του.
Όσο πιο πολλά μάθαινε
όσο πιο πολύ ζούσε την εξέλιξη
είχε μία νοσταλγία του φωτός και της ουσίας.
Αναρωτιόταν γιατί δεν τα είχε ζήσει από πριν.
Ήξερε, τουλάχιστον αυτό πίστευε,
ότι δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν
κι είχε την εντύπωση
ότι θα έπρεπε να είχε κάνει κάτι.
Ναι, κάτι ακόμα και μικρό
κάτι για να είναι διαφορετικά τα πράγματα
σαν να είχε χάσει χρόνο,
χειρότερο ακόμα
σαν να είχε σπαταλήσει χρόνο,
από το δώρο της ζωής
και μάλιστα χωρίς λόγο
επειδή δεν ήξερε
αλλά τώρα ήξερε
και ένιωθε τον πόνο της γνώσης
και μέσα στη χαρά της ανέλιξης.
Μόνο μετά κατάλαβε
ότι αυτό που είχε σημασία ήταν
πώς θα υλοποιούσε το μετά.