Όλοι κοιτάζουν τα κορμιά
αλλά δεν έβλεπαν το σώμα της ψυχής
εκτός αν έμπαιναν
στο δωμάτιο του Χρόνου
για να αντικρίσουν τα κομμάτια της ομορφιάς
που είχαν αλλάξει τον χώρο
και τον είχαν μετατρέψει σε χρονικό.
Και γι’ αυτό τον λόγο η σχέση
έπρεπε να είναι συμβατή με το έργο
αλλιώς δεν μπορούσε
ακόμα κι αν υπήρχε
να μεταμορφωθεί σε δεσμό.
Το ψυχικό κράμα δεν είχε απαιτήσεις
γιατί ήταν μια αδιανόητη πραγματικότητα
που ξεπερνούσε τη φαντασία.
Αυτός που ασχολείται με τον διάκοσμο του
Παραδείσου δεν αναρωτιέται αν υπάρχει.
Αυτός που συνεισφέρει στο έργο
δεν αμφισβητεί την αξία του,
τη βλέπει, τη νιώθει, τη ζει.
Η κρυφή ανέλιξη προκαλούσε
μια μεταμόρφωση
όλα ήταν εφικτά.