Ο δείκτης νοημοσύνης μέσω της θεωρίας του g-factor αποτελεί τον κοινό πυρήνα των φαινομενικών αντιλήψεών μας της εφυίας διότι λειτουργεί με τα μαθηματικά της σκέψης και όχι με τη συμβατική σκέψη των μαθηματικών. Οι διαφορές υπάρχουν μεταξύ ανθρώπων και είναι ένα σοβαρό λάθος να τις ισοπεδώσουμε προς όφελος ενός δήθεν δημοκρατικού συστήματος που στην ουσία έχει επιλέξει τη μάζα ως target group και όχι τους ανθρώπους. Η διαφορά κάνει τη διαφορά και η διαφορά είναι ένας πλούτος. Δεν προωθεί την ιδέα ή την ιδεολογία της μοναδικότητας ή της ιδιορρυθμίας μα την αξιολογία της ανθρωπιάς και γενικότερα της ανθρωπότητας με την έννοια του Προμηθέα. Με το βλέμμα της νοημοσύνης η ζωή παίρνει ένα άλλο νόημα. Δεν είναι πια η αρχική φάση, ακολουθεί την ανακάλυψη του θανάτου και του πεπερασμένου, και ερμηνεύεται ως κομμάτια του χρόνου και στιγμές αθανασίας. Η αξία της ζωής μέσω του θανάτου γίνεται δημιουργία και συνεχίζεται με την πάλη της μνήμης εναντίον της λήθης. Αυτός ο αγώνας όμως δεν είναι μοναχικός. Μέσω της γλώσσας η οποία αποτελεί ένα γενικότερο κώδικα με χαρακτηριστικά που δεν ανήκουν αποκλειστικά στη λογική μα που εμπλουτίζονται από τις τοπικές εξαιρέσεις, ο άνθρωπος μπορεί να μοιραστεί τις ανησυχίες του, τα πάθη και τους πόθους του σαν ένα κοινό πλαίσιο που ως νοητικό σχήμα ξεφεύγει από το καθαρά νοητικό πεδίο για να δημιουργήσει το γλωσσικό επιφαινόμενο αν ακολουθήσουμε τις ιδέες του Chomsky. Η αξία της γλώσσας προέρχεται από την ιδιότητά της να λειτουργεί ως μείζον μέσο επικοινωνίας της σκέψης. Αντικατοπτρίζει τη νοοτροπία διότι όπως είπε ο Wittgenstein >σκέφτομαι μόνο ό,τι μπορώ να εκφράσω. Έτσι από σημείο επαφής η γλώσσα γίνεται σημείο αναφοράς. Τα νοητικά μοντέλα μας αντί να ακολουθούν μια απλοϊκή μέθοδο επικοινωνίας καταβάλουν την ίδια προσπάθεια μέσω της γλώσσας που γίνεται σταυροδρόμι σκέψεων. Γενικεύοντας το σύστημα του Descartes δηλαδή το σκέφτομαι άρα υπάρχω, με τη γλώσσα συνομιλούμε άρα υπάρχουμε. Η γλώσσα μετατρέπει την ατομική νοημοσύνη σε συλλογική σκέψη και την πολλαπλότητα της μοναδικότητας και μοναδικότητα της πολλαπλότητας. Με αυτό τον τρόπο παράγει και το έργο της μνήμης της, δηλαδή τον πολιτισμό. Με την εκμάθηση της γλώσσας εμπλέκεται και το θέμα της εκπαίδευσης ως μέσο της διαχρονικότητας του πολιτισμού. Ιδιαίτερα σε μια μικρή χώρα όπως τη δική μας, ο πολιτισμός έχει μέγιστη σημασία διότι είναι η μοναδική διάσταση μέσα στην οποία μπορούμε να αναδιπλωθούμε και να εκφράσουμε την ιστορία μας. Πραγματική μνήμη μέλλοντος, ο πολιτισμός μας, αυτή η ουσία δίχως εξουσία, προέκταση της νοημοσύνης μας είναι το στοιχείο που οργανώνει τις έννοιες της θυσίας και της αντίστασης. Ο πολιτισμός καρφώνοντας τη μνήμη πάνω στη γη, την πληγώνει και τη δεσμεύει με τα στίγματά του. Όμως για να διασχίσει την καθημερινότητα ο πολιτισμός αναγκάζεται να βασιστεί στην πολιτική, η οποία μετατρέπει το πλαίσιο της συνομιλίας σε πεδίο διαπραγμάτευσης με την έννοια της θεωρίας παιγνιών και της ισορροπίας του Nash. Δυστυχώς όμως εδώ εισχωρούν και άλλοι παράγοντες που ανήκουν σε μη ηθικά σύνολα που προέρχονται από τη μαζικοποίηση της δημοκρατίας που τείνει προς τη νοητική αδράνεια για την επιβίωση της κοινωνίας και του συστήματος και όχι του ανθρωπίνου όντος. Για αυτόν ακριβώς το λόγο το εθνικό θέμα πρέπει όχι μόνο να είναι ο πυρήνας της πολιτικής αλλά η ίδια η αξιολογία της. Το πρόσφατο παράδειγμα του δημοψηφίσματος στην Κύπρο είναι ενδεικτικό. Η έννοια του έκτακτου κινδύνου λειτούργησε ως καταλυτικό στοιχείο μιας υπερκομματικής προσέγγισης του θέματος με αποτέλεσμα την υλοποίηση του ευρωπαϊκού οράματος της Κύπρου δίχως εξαιρέσεις όσον αφορά το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίο δεν είναι μόνο οι αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης μα και οι αξίες του ουμανισμού και οι προεκτάσεις του ελληνισμού. Η αντίσταση της Κύπρου στις εξωτερικές πιέσεις ανέδειξε την αξία του κυπριακού λαού που πολλοί από εμάς είχαν ξεχάσει. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζεται ο αγώνας της αναγνώρισης της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της τέταρτης διακρατικής και των προσφυγών που αποδεικνύουν ότι η οικονομία μπορεί να γίνει και η δυναμική της ηθικής. Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλάζει οριστικά το πλαίσιο και αποτελεί ένα θεαματικό βήμα για την επίλυση του Κυπριακού. Είναι πολλαπλά ενδιαφέρον το πόσο μοιάζουν και πόσο είναι συνδεδεμένα τα γεγονότα της Κύπρου και της Θράκης. Ιστορικά βέβαια οι συνθήκες έπαιξαν ανάλογους ρόλους με τα ίδια σπαραχτικά αποτελέσματα λόγω έλλειψης αληθινής στρατηγικής διότι η στρατηγική της σιωπής δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε ότι υπάρχει ένας πόλος έλξης δύο αντιφατικών ρευμάτων, τα οποία είναι ο κοσμοπολιτισμός και ο εθνοκεντρισμός. Και στις δύο περιπτώσεις η δημοκρατία με την ευρύτερη της έννοια έδειξε ότι ήταν ανίκανη να αντισταθεί σε βίαιες εισβολές ακόμα και αν αυτές δεν έχουν αναγκαστικά το στρατιωτικό ύφος. Το ουσιαστικότερο της πρόβλημα δεν είναι η αντιπαράθεση μα οι εσωτερικές διαμάχες που εμποδίζουν την ύπαρξη συντονισμένων κινήσεων για την επίτευξη κοινών στόχων. Στην Κύπρο, ο κοινός αγώνας των Ελληνοκυπρίων, των Τουρκοκυπρίων, των Μαρωνιτών, των Λατίνων και των Αρμενίων δεν έγινε αντιληπτός από όλους, και το ίδιο ισχύει και στη Θράκη για τους Θρακιώτες, τους Ποντίους, τους Τουρκογενείς, τους Πομάκους και τους Αθίγγανους. Κοιτάζουμε όλοι μας τις λεπτομερειακές διαφορές δίχως να δούμε τα ουσιαστικά κοινά. Αλληλοανταγωνιζόμαστε για τοπικά συμφέροντα και για απλοϊκούς εθνικισμούς και δεν συμπαλεύουμε για το κοινό όραμα. Και στη Θράκη αγνοούμε την έννοια του πλούτου της ποικιλίας και τη δύναμη του κοσμοπολιτισμού. Οι απλοποιήσεις δεν βοηθούν στην ουσία διότι εμπεριέχουν άλλα τεχνητά προβλήματα. Η ανάδειξη των πολιτισμών είναι σημαντική για τον καθένα μας, ειδικά όταν υπάρχει μόνο αυτό το πλαίσιο. Η απάντηση στην καταπίεση είναι πάντα η ίδια για πολλούς λόγους. Ο πόνος βέβαια είναι σημαντικός αλλά μόνο όταν αποτελεί το πρώτο βήμα μιας ουσιαστικής προσπάθειας. Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υπάρχει για να μας προστατεύει από κάθε καταπάτηση. Δεν μπορεί όμως να κάνει την προσφυγή για μας. Σε πεδίο μάχης το να σκέφτεσαι και να συνομιλείς δεν αρκεί αν δεν διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου δεν υπάρχεις αυτό είναι το έσχατο μάθημα του Προμηθέα.