(Μια πανέμορφη τριανταφυλλιά κι ένα δύσμορφο τέρας κάτω από το δέντρο του ήλιου.)

Τριανταφυλλιά: Θα μπορούσες να γράψεις κάτι για μένα;
Τέρας: Ό,τι θες, τριανταφυλλιά μου…
Τριανταφυλλιά: Θα ήθελα κάτι το εύθυμο.
Τέρας: Μα δεν ξέρω αν…
Τριανταφυλλιά: Εσύ; Μα γράφεις τόσο όμορφα!
Τέρας: Δεν ξέρω να γράφω αλλιώς… Δεν κάνω καμιά προσπάθεια… Απλώς καταγράφω τις σκέψεις μου…
Τριανταφυλλιά: Τόσο όμορφες σκέψεις σ’ ένα τόσο…
Τέρας: άσχημο κορμί…
Τριανταφυλλιά: Μην το λες αυτό… Αφού ξέρεις πόσο…
Τέρας: Ναι, ξέρω… Όμως είναι η αλήθεια…
Τριανταφυλλιά: Μην πιστεύεις στην αλήθεια… (Χρόνος) Κοίτα μόνο την ομορφιά.
Τέρας: (Κοιτάζοντάς την) Μόνο αυτήν κοιτάζω…
Τριανταφυλλιά: Λοιπόν :
Τέρας: Θέλεις κάποιο θέμα;
Τριανταφυλλιά: Δε μ’ ενδιαφέρει το θέμα, σημασία έχει να είναι εύθυμο.
Τέρας: Καλώς…
Τριανταφυλλιά: Σκέφτηκες ήδη κάτι;
Τέρας: Νομίζω πως ναι…
Τριανταφυλλιά: (Ανυπόμονη) Πες μου, πες μου…
Τέρας: Ντρέπομαι…
Τριανταφυλλιά: Μα γιατί;
Τέρας: Διότι σ’ αυτήν την ιστορία είμαι όμορφος…
Τριανταφυλλιά: Θα είναι σίγουρα εύθυμη εφόσον η αρχή είναι αστεία!
Τέρας: Τότε άκου την ιστορία μου… Καθόμουν κάτω από ένα δέντρο…
Τριανταφυλλιά: (Δείχνει το δέντρο) Σαν αυτό;
Τέρας: Ναι, ακριβώς το ίδιο! (Κάθεται κάτω από το δέντρο.) Καθόμουν έτσι λοιπόν… Ήμουν σιωπηλός σαν το βράχο και ξαφνικά άκουσα παιδιά να φωνάζουν. Έπαιζαν μαζί κι ήταν χαρούμενα ώσπου να με δουν…
Τριανταφυλλιά: Τι έγινε εκείνη τη στιγμή;
Τέρας: Η ομορφιά μου τους προκάλεσε…
Τριανταφυλλιά: Αυτό είναι πραγματικά απίστευτο!
Τέρας: Κι όμως ζήλεψαν τα ρούχα μου κι άρχισαν να τα σχίζουν. (Χρόνος) Τα έβλεπα που γελούσαν και χαιρόταν η ψυχή μου. (Σιωπή) Στο τέλος ήμουν γυμνός σαν τον ήλιο…
Τριανταφυλλιά: Τι κρίμα που δεν είδα αυτή τη σκηνή! Και τι έγινε μετά;
Τέρας: Το κορμί μου τράβηξε την προσοχή τους… Δεν άντεχαν τόση ομορφιά!
Τριανταφυλλιά: Αυτό δε μου συνέβη ποτέ… (Χρόνος) Και τι έκαναν;
Τέρας: Άρχισαν να μου πετούν πέτρες…
Τριανταφυλλιά: Τα παιδιά;
Τέρας: Τα παιδιά δεν ξέρουν…
Τριανταφυλλιά: Σωστά! (Χρόνος) Εσύ όμως δε μιλούσες;
Τέρας: Όχι, ήθελα να το χαρούν… Πρώτα μάτωσαν τον ήλιο όμως ακόμα και λαβωμένος ήταν όμορφος. Σταμάτησαν να πετούν τις πέτρες μόνο όταν έγινε γαλάζιος και έπεσε.
Τριανταφυλλιά: Δεν πόνεσες;
Τέρας: Οι ήρωες των παραμυθιών δεν πονούν!
Τριανταφυλλιά: (Γελώντας) Για μια στιγμή ξέχασα ότι ήταν παραμύθι…
Τέρας: Με τα λόγια ξέχασες την ασχήμια μου…
Τριανταφυλλιά: Έχεις δίκιο είμαι κουτή… Συνέχισε το παραμύθι σου…
Τέρας: Τα παιδιά έφυγαν χαρούμενα… Είχαν αφήσει πίσω τους το γαλάζιο ήλιο, τη σπασμένη ομορφιά κάτω από το δέντρο που λύγισε πάνω μου.
Τριανταφυλλιά: Δεν ήξερα πόσο στοίχιζε η χαρά…
Τέρας: Κανείς δεν ξέρει γι’ αυτό την αναζητά!
Τριανταφυλλιά: Εγώ σου ζήτησα τη χαρά και μου έδωσες την ανθρωπιά.
Τέρας: Οι άνθρωποι δεν άφησαν τίποτα άλλο στα τέρατα… Συγγνώμη, Τριανταφυλλιά μου.