Όταν το κατοχικό καθεστώς καταπιέζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός λαού, η φυσιολογική αναζήτηση του τελευταίου είναι η επιβίωση. Συνεπώς ο καθένας κοιτάζει μόνο τον εαυτό του και πώς να εξασφαλίσει τη θέση του σ’ έναν κόσμο αδικίας. Ο εισβολέας όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει και τις αδυναμίες του πληθυσμού για να πετύχει τους στόχους του όπως το έκανε η Τουρκία το 1915, 1918, και 1922. Προκαλώντας τις εσωτερικές διαμάχες, εκβιάζοντας τον καθένα, εξουδετερώνει τις αντιστάσεις. Οι τοπικές συγκρούσεις δεν μετατρέπονται σε μια μοναδική αντίσταση εναντίον του καθεστώτος αν δεν υπάρχει συντονισμός

Όταν κοιτάζουμε την Κύπρο με το βλέμμα της Τουρκίας, τι βλέπουμε; Βλέπουμε Τουρκοκύπριους, Ελληνοκύπριους, Μαρωνίτες, Λατίνους, Αρμένιους, άρα προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τους βάλουμε να ζηλεύει ο ένας τον άλλον χρησιμοποιώντας τα ακραία στοιχεία του καθενός. Κι έτσι αντί να υπάρχει μια γενική αντίσταση εναντίον του εισβολέα, κάθε κοινότητα κοιτάζει με ζήλο και με ζήλεια τα προνόμια των άλλων. Κι αν κάποια καταφέρει κάτι, οι άλλες στρέφονται εναντίον της δίχως να κοιτάξουν ποιος δημιούργησε αυτό το πλαίσιο. Ο καθένας βλέπει Έλληνες, Τούρκους, Φράγκους, Άραβες, κλπ εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά μόνο Κύπριοι. Ο καθένας κοιτάζει τις θρησκείες δίχως να βλέπει ότι όλες είναι μονοθεϊκές. Η πραγματικότητα όμως υπάρχει και είναι άλλη. Όλοι αυτοί οι Κύπριοι είναι άνθρωποι, καταπιεσμένοι άνθρωποι από το ίδιο καθεστώς.

Η αλήθεια είναι ο πόνος για όλους τους ανθρώπους που δεν έχουν πια δικαίωμα να ζήσουν ανθρώπινα. Αυτό είναι το μόνο που μας χάρισε ο εισβολέας. Όλοι πονούμε και αυτός ο πόνος μάς εμποδίζει να δούμε τον πόνο των άλλων. Κλαίμε και δεν ακούμε τα κλάματα των άλλων. Δεν πρέπει να συγκρίνουμε τις μοίρες μας, μα να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε όλοι την ίδια μοίρα εξαιτίας του ίδιου λόγου. Είναι η επιθετική και κατακτητική πολιτική της Τουρκίας που μας καταδίκασε κι είναι εναντίον της που πρέπει να παλέψουμε.

Όλες οι κοινότητες είναι κομμάτια της ίδιας πατρίδας, της Κύπρου μας. Πρέπει λοιπόν να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί και για να γίνει αυτό πρέπει να παλέψουμε μαζί εναντίον του εισβολέα. Όλοι μαζί, όχι πια ως Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι και Ελληνοκύπριοι, μα ως Κύπριοι Ευρωπαίοι και Ευρωπαίοι Κύπριοι πρέπει να προσφύγουμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Έχουμε όλοι την ίδια πατρίδα, πιστεύουμε όλοι σ’ έναν Θεό, θέλουμε όλοι την ελευθερία μας και την ειρήνη για τα παιδιά μας.

Τώρα ο καθένας μας μπορεί να κάνει μια προσφυγή εναντίον της Τουρκίας. Κι εφόσον δεν υπάρχει πια το οικονομικό κόστος της προσφυγής, κανένας πια δεν μπορεί να μας εμποδίσει. Πρέπει να κάνουμε τις προσφυγές μας διότι είναι το δικαίωμά μας και γιατί είναι το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας. Δεν πρέπει μόνο να επιβιώνουμε, πρέπει και αυτά να μπορέσουν να ζήσουν το όραμά μας.

Οι κατακτητές δεν φεύγουν δίχως πόλεμο. Αυτό είναι ένα από τα πρώτα μαθήματα της στρατηγικής. Ο πόλεμος όμως είναι ένας χαμαιλέοντας. Είναι πάντα ο ίδιος αλλά έχει πολλές μορφές. Τώρα ο πόλεμός μας μες στην Ευρώπη είναι οικονομικός και τα όπλα μας είναι οι προσφυγές. Τώρα ο καθένας μας μπορεί να βοηθήσει τους άλλους να τον βοηθήσουν. Κάθε προσφυγή είναι το στίγμα του ελεύθερου πολίτη που θέλει να ζήσει σε μια ελεύθερη πατρίδα.