Η απόσταση δημιουργεί συχνά το αίσθημα της ομοιότητας, η οποία φυσιολογικά δεν θεωρείται ως ενεργητικό στοιχείο σε θέματα επιλογής. Αυτός ο κανόνας ισχύει και στην πολιτική. Πρώτον όσον αφορά στους πολιτικούς που είναι συχνά ανίκανοι να τροποποιήσουν μια κατάσταση κρίσης και χρησιμοποιούν ως δικαιολογία τις αναπόφευκτες συνθήκες και την αδράνεια της πραγματικότητας δίχως να συνειδητοποιούν ότι αυτή η απολογία αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει λόγος να επιλεχθούν από το λαό. Δεύτερον και για τον ανάλογο λόγο, όλες οι εκλογές μοιάζουν στην ουσία τους με μια εσωτερική διατήρηση του πολιτικού μικρόκοσμου που εκμεταλλεύεται τη φυσιολογική αδράνεια και τη γενική αδιαφορία της μάζας. Τρίτον για μερικούς από τους ψηφοφόρους, ο συνδυασμός αυτών των δύο καταστάσεων προκαλεί το ερέθισμα της επιλογής της λευκής ψήφου. Κι όντως ηθικά αυτή η στάση είναι θετική διότι εφόσον δεν υπάρχει γνήσια επιλογή, ο ψηφοφόρος επιλέγει τη μη επιλογή και θεωρεί ότι με την πράξη του αντιστέκεται στο πολιτικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, σ’ένα δημοκρατικό αλλά μαζικό σύστημα, αυτή η επιλογή τον κατατάσσει στην κατηγορία της αδράνειας. Το σύστημα λειτουργεί μόνο και μόνο με την ενεργητική πλειοψηφία και όχι με την πλειοψηφία. Η λευκή ψήφος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την απουσία ψήφου στο σύστημα της μαζικής δημοκρατίας.

Όταν όμως οι τοπικές διαμάχες ανήκουν σ’ένα ολικό πλαίσιο, τα πράγματα παίρνουν μια άλλη διάσταση. Κάθε λεπτομέρεια τότε γίνεται μια σημαντική κίνηση μιας πολιτικής οντότητας. Κι όλο το νοητικό σύστημα της ψηφοφορίας διαμορφώνεται αναγκαστικά κι η παραδοσιακή ψήφος χάνει την έννοιά της. Τίποτε πια δεν μπορεί να είναι συμβατικό εφόσον το ίδιο το πεδίο έχει αλλάξει.

Ο Κυπριακός λαός και ιδιαίτερα αυτός που έζησε τη βιαία εισβολή του 1974 θεωρεί με υποψία τις πολιτικές κινήσεις του καθεστώτος. Η επιφύλαξή του είναι φυσιολογική εφόσον στην πράξη είναι ελάχιστοι αν όχι ανύπαρκτοι για μερικούς οι τομείς που βελτιώθηκαν όλες αυτές τις δεκαετίες. Όμως γι’αυτές τις συγκεκριμένες εκλογές, τις προεδρικές θέλουμε δεν θέλουμε η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Για πρώτη φορά ο πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας θα γίνει ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής Κύπρου. Κι αν ακόμα κι αυτό μπορεί να μην είναι σημαντικό διότι δεν βλέπουν ακόμα τον ευρωπαϊκό ορίζοντα και δεν κατανοούν τις επιπτώσεις του στο νησί μας, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ότι η ένταξή μας στην ευρωπαϊκή ένωση όχι μόνο τροποποιεί την πολιτική μας αξιολογία μα είναι το αναγκαίο βήμα που περίμενε τόσα χρόνια ο λαός μας για την επίτευξη ενός μοναδικού στόχου: την απελευθέρωση του νησιού μας. Και για να καταφέρουμε την πραγματοποίηση του οράματός μας δεν χρειαζόμαστε πολλούς υποψήφιους μόνον έναν πολλά καλό πρόεδρο που θα είναι ικανός να συμμετάσχει ενεργητικά σ’ένα καινούργιο ευρωπαϊκό πλαίσιο που αλλάζει όλα τα παραδοσιακά δεδομένα. Το μόνο πρόγραμμα που ενδιαφέρει πραγματικά τον Κυπριακό λαό είναι το μέλλον: το μέλλον του νησιού μας και των παιδιών μας διότι ο καθένας μ’αυτή την ψήφο που θα έχει σε λίγες μέρες στα χέρια του είναι ικανός να δημιουργήσει την ιστορία του. Πολλοί έδωσαν τη ζωή τους για να μπορέσουν οι απόγονοί τους να ψηφίσουν ελεύθερα για τη ζωή τους. Τώρα άλλες θυσίες μας έδωσαν τη δυνατότητα να διαλέξουμε το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Σ’ αυτή τη ριζική ανατροπή των δεδομένων δεν έχει πια σημασία τι κάναμε τόσο χρόνια μα τι θα κάνουμε τώρα. Στην πολιτική η ζωή μας είναι μια ψήφος, στην ιστορία όμως η ψήφος είναι η ζωή!