Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι κρίσιμες ημέρες είναι οι μελλοντικές μας μνήμες. Κάθε πράξη μας, κάθε κίνηση μας, κάθε κίνημα θα ανήκει στη μνήμη μας διότι τώρα πρέπει να γράψουμε την ιστορία μας. Τώρα, όλοι μαζί ως κυπριακός λαός ως ακριτικό μέρος του ελληνισμού πρέπει να πείσουμε τους άλλους ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα ούτε τη βίαια εισβολή, ούτε τους αγνοούμενούς μας, ούτε τα κατεχόμενά μας κι ούτε τους εγκλωβισμένους μας. Πρέπει να πείσουμε τους άλλους ότι υπάρχουμε κι ότι θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι στον τόπο μας.
Για τον ελληνισμό, η ελεύθερη ζωή ποτέ δεν υπήρξε ως δικαίωμα, πάντα χρειάστηκε να δώσουμε μάχες για να την κατακτήσουμε. Για να σηκώσουμε πάνω μας τον ήλιο της δικαιοσύνης πάντα χρειάστηκαν οι θυσίες των προγόνων μας. Τίποτα δεν τους δόθηκε, όλα τα δώρα που μας χάρισαν πάλεψαν για να τα πάρουν. Τώρα είναι η σειρά μας να δώσουμε στα παιδιά μας ένα ευρωπαϊκό όραμα όμως για να τους το δώσουμε πρέπει να το κατακτήσουμε κι εμείς. Και πρέπει να κρατήσουμε γερά στους πολιτικούς εκβιασμούς και στους στρατηγικούς ελιγμούς. Σπάνια ζήσαμε ελεύθερα, όμως ξέρουμε από παλιά τι σημαίνει θυσία και αντίσταση. Το αίμα των προγόνων μας πότισε κάθε πιθαμή του τόπου μας.

Δαμέ όπου δεν υπάρχει νερό μονάχα φως, το χώμα έζησε με το αίμα των προγόνων μας. Και μέσα στις φλέβες μας έχουμε το ίδιο αίμα και μέσα στο μυαλό μας έχουμε τις ίδιες σκέψεις: την αναζήτηση της ελευθερίας. Δεν γεννιέσαι μέσα στον ελληνισμό, γίνεσαι ελληνισμός. Δεν γεννιέσαι ενήλικας, γίνεσαι. Δεν γεννιέσαι αθώος, γίνεσαι όταν σε κατηγορούν.

Θέλουν να μας πείσουν ότι είναι η τελευταία ευκαιρία για να διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις. Μα ποιος νους θα μπορούσε να πιστέψει μια τέτοια ηλιθιότητα; Η έννοια των διαπραγματεύσεων είναι οντολογικά μη οριστική. Στις διαπραγματεύσεις δεν υπάρχει ποτέ τέλος. Διότι όλα διαπραγματεύονται και πάντα. Όλοι μας θέλουμε τη λύση του Κυπριακού όχι όμως την πώληση της Κύπρου! Θέλουν να δεχτούμε και να υπογράψουμε ένα σχέδιο που αποτελεί τη νομιμοποίηση της βίας. Δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε! Γιατί να προδώσουμε την πατρίδα μας τώρα που καταφέραμε ν’αγγίξουμε την ευρωπαϊκή ένωση;

Πριν από δέκα χρόνια οι πρωτοπόροι του κυπριακού ήξεραν ήδη ότι η ένταξη της Κύπρου στην ευρωπαϊκή ένωση ήταν ένα αναγκαίο στάδιο. Κι όλα αυτά τα χρόνια το πάλεψαν για να γίνει τώρα μια πραγματικότητα. Ήταν και είναι η καλύτερη τακτική της επίλυσης μ’έναν μη βίαιο τρόπο. Γιατί λοιπόν να χαλάσουμε τα σχέδιά μας για ένα “δήθεν” σχέδιο. Κι όλοι μας ξέρουμε ότι νομοθετικά μία και μόνο μία Κύπρος θα ενταχθεί στην ευρωπαϊκή ένωση: ολόκληρη η Κύπρος διότι μόνο αυτή υπάρχει για τον ΟΗΕ. Τότε ποιος είναι ο λόγος να χάσουμε αυτή την πολύτιμη ευκαιρία;

Με την ένταξη μας στην ευρωπαϊκή ένωση όλα τα επιχειρήματά μας θα γίνουν πιο ισχυρά. Όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ θα παραμείνουν κατηγορίες εναντίον της βίας. Κι ο αγώνας μας δεν θα πάψει. Αυτό φοβούνται οι άλλοι. Κι αυτό θέλουμε εμείς. Μπορεί να μη ξέρουμε καλά τι σημαίνει ειρήνη διότι δεν μας άφησαν να τη ζήσουμε πολύ. Δεν ξεχάσαμε όμως ούτε την ιστορία μας ούτε τον πολιτισμό μας διότι εμείς τους δημιουργήσαμε. Και δεν ξεχάσαμε τα λόγια του Επίκτητου: θεώρησε τον εαυτό σου ως σκλάβο ή ως ελεύθερο ον, εξαρτάται μόνο από εσένα. Κι εμείς διαλέξαμε το μέλλον μας διότι όπως το έγραψε ο Καζαντζάκης: Δεν ελπίζουμε τίποτα δεν φοβούμαστε τίποτα, είμαστε λεύτεροι!