Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε μιλούσε
για το λευκό βάθος του Βορρά
που δεν σταματά στον ορίζοντα
αλλά συνεχίζει και μετά
τη σκληρή πορεία του
πάνω στα ίχνη του τάρανδου,
έτσι νιώσαμε μέσα μας να χιονίζει.
Τα δάκτυλά μας έπιαναν τους σταλακτίτες
για να γράψουμε πάνω στο λευκό
μια ξεχασμένη ιστορία
για ένα λαό του παρελθόντος.
Με τον ρυθμό του επόμενου τραγουδιού
φτάσαμε στα όρια της λίμνης
που έμοιαζε με καθρέφτη ουρανού
και περπατήσαμε πάνω της
για να δούμε την αντανάκλαση
του σκοτεινού φωτός της ημέρας.
Δεν περιμέναμε ν’ ακούσουμε
εκείνο τον βηματισμό
και τα κέρατα που ξύνουν τη γη
για να φιλήσει το ζωντανό ξύλο
τα πάτρια εδάφη του παρελθόντος.
Όμως ο τάρανδος πλησίασε χωρίς φόβο
γιατί ήταν το πνεύμα του Σαμάνου!